2. Waardevol, of niet!?

Huilen heeft weinig zin. En dan heb ik het over emotioneel huilen. Dat is een conclusie die ik mezelf heb aangeleerd. Het verandert niets aan de situatie, het geeft geen oplossing voor je hongerprobleem of gevoel van onveiligheid. 

Als volwassene kan ik dat zeggen en is dat gebaseerd op ervaringen. 

Maar als baby wist ik dat nog niet. Huilen is het belangrijkste middel bij het ontladen van stress. Als je ouder bent kan je woorden geven aan je stress en komen er steeds andere uitingen bij. Maar bij een baby is huilen eigenlijk je enige communicatie middel. Dé manier om aandacht te vragen omdat je gevoed wil worden, of een schone luier wilt, of gewoon wat aandacht nodig hebt.

Ik heb me altijd afgevraagd hoeveel ik als baby heb gehuild. Lag ik als baby ergens in een kamer te huilen omdat ik honger had en werd ik niet gehoord? Had ik het koud en was ik op zoek naar warmte en vroeg ik dat door te huilen? 

En, hoe lang hield ik het huilen vol?

Huilde ik door totdat ik zo schor was en ik alleen nog af en toe een snikje of een zucht kon produceren? Ging het huilen om aandacht vragen over in een huilen van verdriet en eenzaamheid? Misschien werd ik bewust genegeerd of kon mijn omgeving niet anders en was er eerder onmacht in het spel, omdat er nu eenmaal zoveel andere babies in het kindertehuis waren die allemaal aandacht nodig hadden. Ik weet het niet zeker, van die periode weet ik niets zeker, maar het zet me wel aan het denken. 

Ik geloof namelijk dat het eerste leerproces hier al begint. Wanneer je in deze beginfase van je leven al structureel genegeerd wordt, heeft dat impact op de ontwikkeling van je zelfbeeld. Je leert zonder woorden dat aandacht vragen niet mag. 

Grote kans dat niemand mij troostte, dat ik niet opgepakt werd en mij geen bescherming werd geboden op de momenten dat ik huilde en dat nodig had. Mijn brein kon op die leeftijd nog geen woorden geven aan wat ik voelde, maar mijn zenuwstelsel ontwikkelde zich wel. En er werden wel verbindingen gemaakt in mijn brein. Ik leerde wel oorzaak en gevolg vóelen. Huilen, als eerste basale vorm van aandacht vragen werd niet beloond. Ik leerde zo op jonge leeftijd al dat huilen er niet voor kon zorgen dat mijn situatie veranderen zou.

Ik leerde dat aandacht vragen geen nut had. En ten diepste leerde ik dat ik het niet waard ben om aandacht aan te geven. 

Die leugen wortelde zich diep in mij. Die leugen begon ik door de jaren heen te zien als waarheid. Het werd bevestigd door veel dingen die ik later mee maakte en zo werd die leugen gevoed. En het lag verankerd in mijn ziel. Dat was de waarheid waaruit ik leefde. Mijn doel werd zorgen dat het met iedereen om mij heen goed zou gaan. Ik kon met trots volhouden dat niemand voor mij hoefde te zorgen, ik had genoeg tijd en energie om goed voor de ander te zorgen. Maar ten diepste was dat gebaseerd op de leugen dat ik het niet waard was om voor gezorgd te worden. 

Inmiddels heb ik in Gods kracht afgerekend met die leugen. Het niet meer huilen heb ik de afgelopen jaren meer dan goed gemaakt. En ik weet dat God mijn tranen bewaart in een kruik, we kunnen dat lezen in Zijn woord. Hij vindt mijn tranen belangrijk genoeg om op te vangen én te bewaren. En als zelfs mijn tranen waardevol in Zijn ogen zijn, dan kan ik niet anders dan geloven dat Hij mijn hele persoon ook waardevol vindt. 

Als ik daar dieper over nadenk, wanneer ik tot me door laat dringen wat het betekent om waardevol te zijn in Gods ogen… Dan landt het, opnieuw, diep in mijn hart hoeveel God van me houdt en hoe Jezus aan die liefde uiting heeft gegeven. Dan voel ik de tranen in mijn ogen springen, ik voel hoe ze over mijn wangen glijden. En ik zie als het ware hoe ook deze tranen opgevangen worden in Gods kruik. Maar hoe anders zijn deze tranen van nu in vergelijking met die van vroeger. Het zijn tranen van diepe dankbaarheid en geluk. 

Omdat ik weet dat ik in Gods ogen zo waardevol ben, alles in mij, alles aan mij is door Hem geliefd. En vanuit die waarheid leef ik nu!