23. Ode aan mijn schoonmoeder.

Vandaag vierden we de zeventigste verjaardag van mijn schoonmoeder. Iedereen kent natuurlijk de grappen over hoe je schoonmoeder een drama kan zijn. Dat je die er maar op de koop toe bij ontvangt en haar voor lief moet nemen. Het is dat je zoveel van je partner houdt. Enzovoorts…

Bij mij is dat anders. Het is alsof God dacht dat ik na twee moeders die mij niet konden geven wat ik nodig had, nu dan toch soort van recht had op een moeder die wel goed voor mij zou zijn. 

Het is bijzonder dat de derde moeder die ik kreeg de naam moeder echt eer aan doet. Dat zij precies kon geven wat ik nodig had als vrouw en moeder. Liefdevolle aandacht en betrokkenheid. Zij stelde mij vragen over hoe het met mij ging en dan ook te willen horen hoe het echt met me ging. Zij geeft mij telkens weer het gevoel blij met mijn aanwezigheid te zijn, zonder er iets voor terug te hoeven. Ik mag bij haar gewoon zijn zoals ik me op dat moment voel.

Uiteraard snap ik dat ik als kind ook wel wat anders nodig had dan in de leeftijdsfase waarin ik me nu bevind. Toch zijn er ook overeenkomsten. Zo heeft elk mens in elke leeftijdsfase onvoorwaardelijke liefde nodig. Het gevoel dat, ook al doe je iets ongelofelijks stoms, de ander toch van je blijft houden en naast je blijft staan. Ik weet nog dat mijn schoonmoeder één van de eerste was die toen ik in mijn burn out terecht kwam, me liet weten dat het haar niet verraste en me verzekerde dat door nu echt mijn tijd te nemen alles goed zou komen. En bovendien dat het menselijk en oké was dat dit gebeurde. Wat was haar reactie een opluchting voor mij. Ten diepste was ik bang geweest voor veroordeling. Een reactie waaruit zou blijken dat zij me niet goed genoeg vond voor haar zoon en kleinkinderen. Mijn angst was zo onterecht. Nu schaam ik me bijna voor mijn angst van toen. Ik had beter kunnen weten.

Wat maakt dat mijn schoonmoeder liefde voor mij voelt en blij met mij is? Ik vraag me dat regelmatig af. We hebben geen bloedband, alleen een handtekening als getuige op mijn huwelijksdag, waardoor zij mijn schoonmoeder werd. Voor mij is zij een onbetaalbaar kado van God. De liefde, zorg en betrokkenheid die ik van mijn schoonmoeder krijg heeft mijn vertrouwen in het moederschap weer hersteld. Al voordat ik zelf kinderen kreeg, ontdekte ik door de houding van mijn schoonmoeder hoe moederliefde ook kan zijn. 

Vroeger heb ik nooit kinderen gewild. Ik wist dat ik door mijn eigen ervaringen niet zou kunnen weten hoe ik een goede moeder zou moeten zijn. Ik wist ook dat elk kind recht heeft op een goede moeder. Dat samen maakte dat ik al jong besloot geen kinderen te hoeven. Ondanks dat, begon het tijdens het tweede jaar van ons huwelijk toch wel wat te kriebelen. Inmiddels had ik toen een nichtje en was er een tweede kleinkind van mijn schoonmoeder op komst.

Mijn schoonmoeder is moeder van vier jongens. Ik heb haar in die periode gevraagd hoe ze het heeft klaargespeeld om moeder van vier rouwdouwers te zijn. Voor hen te zorgen en hen op te voeden. Haar antwoord was simpel, gewoon liefhebben. Eerlijk gezegd voelde dat voor mij té simpel. Maar het heeft me wel aan het denken gezet. Soms is een simpel antwoord genoeg. Ik heb de neiging om veel na te denken. Om van tevoren zoveel mogelijk dicht te timmeren om mogelijke lastige scenario’s te voorkomen. 

Ik ben enorm dankbaar voor de levenshouding van  mijn schoonmoeder. ‘Gewoon liefhebben’. Daarmee waren niet al mijn issues rondom moederschap opgelost. Maar het heeft me zeker moed gegeven om het moederschap aan te gaan. Dat is iets waar ik eeuwig dankbaar voor ben. 

Dus vandaag deze blog; mijn ode aan mijn schoonmoeder. Als dank, voor alles wat ik van haar leer en alle liefde die ik van haar ontvang, elke keer opnieuw. Onverdiend en onbetaalbaar.

Lieve schoonmama: Ik ben blij met jou in mijn leven! Dankjewel voor wie je bent.