31 DNA kit (3)

Vorige week schoot het weer door mijn hoofd, ik heb nog steeds die DNA kit liggen. Zou het nu een goede tijd zijn om daar iets mee te doen? Toen ik ’s avonds in bed lag en in een nieuw boek begon bleek het boek te gaan over een zelfde DNA kit en de zoektocht van de hoofdpersoon naar haar biologische familie. Zij was als baby verwisseld in het ziekenhuis en bij andere ouders opgegroeid. Het boek beschrijft dezelfde soort vragen als ik heb. Over hoe het zou zijn wanneer ik ontdek dat mijn biologische familie nog leeft en dat ik een zus of zusje heb. Ik heb dat altijd graag gewild. Ik heb hele lieve nichten, bij hen heb ik zeker een soort zussengevoel ervaren. Maar toch de echte bloedbandverbinding heb ik gemist en daar verlang ik nog steeds wel eens naar. 

Laatst sprak ik met iemand anders die ook vanuit Indonesië geadopteerd is en haar DNA heeft opgestuurd. Zij ontdekte hierdoor dat ze familie in Nederland heeft wonen! Dat is iets waar ik nog geen rekening mee had gehouden. 

Het kan maar zo zijn dat ik niet de enige uit mijn biologische familie geadopteerd ben naar Nederland. In die tijd, tussen 1973 en 1983, zijn er 3.072 kinderen vanuit Indonesië geadopteerd. Hoewel ik met zekerheid durf te zeggen dat de overige 3.071 kinderen niet allemaal bloedverwanten zullen zijn, kan het maar wel zo zijn dat er een broer of zus, neef of nichtje van mij bij zit. Ik realiseer me dat de nood in die tijd hoog was. Naast de geroofde kinderen zullen er ook moeders zijn geweest die hun kind(eren) bewust hebben afgestaan. Uit liefde in de hoop op een betere toekomst voor hun kind. Wanneer ik bedenk dat mijn biologische moeder misschien bij een rijk gezin in dienst was en daar onderdrukt werd door de heer des huizes, kan het maar zo zijn dat ik niet het enige kind ben wat uit deze omstandigheden voort is gekomen. Wie weet leeft er dus hier in Nederland een bloedverwant van mij. 

Bij die gedachte schrok ik in eerste instantie. Het zorgde ervoor dat ik die DNA kit in gedachte nog verder mijn la in schoof. Biologische familie op dikke 11.000 kilometer afstand klinkt nog wel oké. Daar hoef ik niet direct contact mee aan te gaan. De afstand helpt om van alles te laten bezinken en me te oriënteren op eventuele verder te nemen stappen in het leggen van contact. Maar, wanneer ik me bedenk dat een eventueel zusje op een uurtje rijden afstand van mij zou wonen, dan voelt dat eerder, sneller, urgenter, noodzakelijker en zeker praktischer ofzo. Letterlijk dichterbij voelt ook echt dichterbij, binnen handbereik. Er is in elk geval geen taalbarriere en ik verwacht ook geen cultuurbarriere. Ondanks dat ben je allebei toch in een ander gezin opgegroeid, heb je andere ontwikkelingen doorgemaakt en alles anders beleefd. Het kan best zijn dat je DNA het enige is wat een beetje hetzelfde is. Het lijkt me bizar, de vraag of ik iets van mezelf in zo iemand zal herkennen komt gelijk in me op. Zou ik direct iets voelen, of zal die ander gewoon een voorbijganger kunnen zijn. Hoe zal zo’n contact verlopen? Heb je elkaar veel te zeggen of moet je op zoek naar raakvlakken en vallen er tijdens dat eerste kopje koffie continue gespannen stiltes? 

Naast dit soort gedachtes is het ook nog maar de vraag of die ander überhaupt op contact zit te wachten. Stel er is een match, dan ga ik mezelf in elk geval niet opdringen. Ik ben nieuwsgierig, dat wel, maar ik ben zeker niet uit op een intensieve familie relatie. Bij nader inzien lijkt een bloedverwant ín Nederland me ook erg ingewikkeld. 

Toch heb ik besloten om mijn DNA eindelijk op te gaan sturen. Voor mijn eventuele biologische familie in Indonesië doe ik dit vanuit een verplichting. Voor mijzelf doe ik dit vooral uit nieuwsgierigheid. 

Ik realiseer me ook dat het voor mijn eigen identiteit niet uit maakt of ik bloedverwanten waar dan ook ter wereld heb. Mijn ware identiteit ligt niet in het aardse, maar komt bij mijn hemelse Vader vandaan en zal daarom ook veilig zijn. Wat er ook gebeurt, hoe het zich verder ook ontwikkelt, ik heb Gods DNA in mij. Dat bepaalt ten diepste hoe ik verbonden ben met welke ander dan ook. In alle gevallen mag ik verbinding zoeken en Gods liefde delen. Of het nou een bloedverwant is of slechts een voorbijganger. Dat is een wetenschap die zekerheid geeft.