Vorige week werd onze oudste zoon twintig jaar. Bij elke verjaardag probeer ik een leuke collage te maken die ik op social media deel. Hiervoor blader ik dan dus regelmatig door oude fotoboeken. Vorige week raakte ik hierdoor een beetje overweldigd vanwege alle lachende en vrolijke foto’s die ik tegenkwam. We hebben als gezin best moeilijke tijden gehad. En als moeder heb ik vaak getwijfeld, liep ik tegen muren op en heb ik het opvoeden regelmatig als een worsteling ervaren. Vorige week herinnerde ik me weer dat we ook heel veel leuke en mooie momenten met elkaar gedeeld hebben!
Ieder kind heeft zijn of haar eigen uitdagingen. Elke ouder ook. Mijn persoonlijke uitdaging is perfectie en controle. Ik denk dat mijn kinderen daar best last van hebben gehad. Als moeder was ik niet zo flexibel. Maar ik was wel een moeder die zielsveel van haar kinderen hield en nog steeds houdt. Ik heb het beste met ze voor; toen, nu en in de toekomst.
Terwijl ik vorige week de fotoalbums doorbladerde en al die leuke blijde momenten zag, voelde ik me zo dankbaar dat ik die momenten mee heb gemaakt. Dat deed me afvragen of mijn biologische moeder naast mij nog meer kinderen heeft gekregen. Zou zij met haar andere kinderen blijde momenten hebben gehad? Heeft zij mooie herinneringen gemaakt, net als ik met mijn kinderen? Hebben ze samen verjaardagen gevierd? Zijn ze dagjes uit geweest? Ik hoop het, ik gun het haar. Ik realiseer me dat hoeveel kinderen ze dan ook eventueel naast mij heeft gekregen, hoeveel mooie momenten ze heeft meegemaakt, waarschijnlijk heeft ze me al die jaren toch gemist. Net zoals ik haar al die jaren gemist heb.
Wanneer ik zelf denk aan mijn jonge jaren besef ik dat er altijd een soort van gemis was. Hoewel ik niet veel meer weet en ik me weinig bewust ben geweest van wat er om me heen gebeurde, durf ik niet met zekerheid te zeggen dat ik haar gemist heb. Het was een periode waarin overleven me bijna alles kostte waardoor er geen tijd en energie overbleef om te genieten van de mooie dingen in het leven. Ik heb weinig herinneringen aan verjaardagen, blijde momenten of lachende gezichten. Ze zullen er zijn geweest, maar ik weet het niet meer. Voor mij was dat geen bewuste keuze. Ik heb niet bewust iets opgegeven waardoor ik geen getuige meer kon zijn van mooie gebeurtenissen.
Maar mijn biologische moeder gaf mij op. Ik hoop uit liefde en omdat ze ten diepste wist dat het nodig was. Ook zij werd weliswaar gedwongen door de situatie waar ze in zat. Maar alsnog, ze koos ervoor om me weg te leggen. Door haar keuze ontnam ze zichzelf de mogelijkheid om mooie herinneringen met mij te maken.
Ik heb lange tijd die keuze als onmogelijk en ongelofelijk ervaren. Ik kon er met mijn gevoel niet bij dat je als moeder ervoor koos om vrijwillig afstand te doen van je kind. Verstandelijk gezien kon ik het snappen en er begrip voor opbrengen. Maar gevoelsmatig begreep ik er niks van. Eerlijk gezegd kan ik dat, op basis van gevoel nog steeds niet goed. Gelukkig heb ik zelf nooit voor die keuze gestaan.
Tegelijk ben ik ook dankbaar dat zij die beslissing wel kon maken. Mede door haar beslissing heb ik nu drie prachtige kinderen waarmee ik mooie herinneringen heb kunnen maken én vastleggen. Terwijl mijn handen de bladzijdes omslaan en ik geniet van de ondeugende snoetjes van mijn kids stroomt de dankbaarheid opnieuw van mijn hoofd naar mijn hart. Ik voel diepe vreugde om de blijde momenten.
Het is mijn gebed dat mijn biologische moeder, mocht ze nog leven, ook mooie momenten met haar andere kinderen heeft mogen mee maken. Dat ze in haar hart zeker weet dat haar keuze van toen goed was. Ik bid dat zij Jezus mag kennen en mag weten dat er geen schuld of schaamte in haar hart hoeft te zijn. Ik weet dat de kans niet groot is, maar hoop hebben is goed!
Ik snap Gods wegen lang niet altijd. Maar ik weet wel zeker dat Gods wegen onderdeel zijn van Zijn plan. Én dat Zijn plan goed is.
Het Boetje 