39. My favorite memory

Afgelopen week werd mij gevraagd om één van mijn mooiste herinneringen te delen op papier. In het engels weliswaar. Het lukte me daardoor niet zo goed om met de juiste woorden mijn favoriete herinnering te beschrijven. Mooie reden om hier even uitgebreid over te schrijven.

Na een intens zware bevalling van zesendertig uur lag ze eindelijk op mijn buik en keek ze me aan met haar donkere ogen. Dat eerste moment dat ik haar zag en kon ruiken, haar huidje kon voelen en eindelijk kon zien wie ik al die maanden onder mijn hart had gedragen, dat was magisch. Ik kon me eerder nooit voorstellen dat je als vrouw je hele bevalling kon vergeten op het moment dat je je kindje in de armen had. Maar ik heb het inderdaad zo ervaren, het is echt waar. Hier heb ik het allemaal voor over gehad en ik zou het met liefde weer doen. 

Ik weet nog dat ik me die dagen erna regelmatig heb afgevraagd tot welk moment mijn biologische moeder mij heeft kunnen vasthouden. Heeft ze me ooit gezien? Of werd ik direct bij haar vandaan gehaald? In die tijd was het een drama wanneer een jong ongehuwd meisje een kindje baarde. Maar misschien heeft ze me een paar week kunnen houden, misschien zelfs wel een jaar. Misschien werd ik aan het begin van mijn leven toch gekoesterd, heeft ze voor mij wiegenliedjes gezongen, maar werd het op termijn onmogelijk om me te houden. 

Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me hoeveel vrouwen dit lezen die (nog) geen moeder zijn en wel die diepe wens hebben om moeder te zijn. Het voelt zo onrechtvaardig wanneer ik bedenk dat ik nooit moeder heb willen worden. Althans, het liet me altijd onverschillig. Het was niet een ‘pertinent nooit’. Meer een ach, het hoefde niet van mij. Ik wist uit ervaring wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Eerlijk gezegd dacht ik net zo over het huwelijk. Want zowel wat betreft het huwelijk als in het opvoeden heb ik zelf gezien hoe fout dat kan gaan en welke verdrietige gevolgen dat kan hebben. Waarom het risico nemen dat iets mis gaat, dat levens kapot zouden gaan als je het ook gewoon kan ontwijken door niet te trouwen en zeker geen kinderen te krijgen. 

Wanneer ik terug denk aan dat eerste fysieke contact met mijn dochter, dan zie en voel ik direct het beeld en alle verschillende gevoelens van dat moment weer door me heen gaan. Het is bizar hoe sommige momenten van je leven je altijd bij blijven. Zo intens kan het zijn. Haar rode hoofdje van het harde werken, die blik van haar prachtige donkere ogen en dat zwarte haar, een beeld om nooit te vergeten. 

Daarnaast een mix van gevoelens. Opluchting en blijdschap, omdat ze er eindelijk was en vooral ook omdat het een meisje was! Ik zag mezelf nooit als een jongensmoeder, geen idee hoe ik dat had moeten doen. Het was ook heel fijn dat mijn harde werken er eindelijk op zat, het beviel me maar niks, die pijn en al dat gepuf. Tegelijk sloeg de angst me om het hart, omdat ik nu dan echt moeder was en de verantwoordelijkheid had over dit kleine meisje. Ja, ze was van mij, ik hield ontzettend veel van haar, maar ze was ook totaal afhankelijk van mij. En door die intense liefde die ik direct voor haar voelde, werd ik ook totaal afhankelijk van haar. Dat was nieuw voor mij. Ik was nooit afhankelijk van iemand geweest, althans ik had besloten om nooit afhankelijk van iemand te zijn. Me aan iemand hechten deed ik liever niet, kon ik ook niet goed. Dat was een stuk veiliger en makkelijker. Maar vanaf dat moment wist ik dat ik niet meer zonder haar zou kunnen leven.

Tot slot voelde ik ook verdriet. Verdriet omdat ik dit moment niet kon delen met mijn biologische moeder. Ik kon niet ervaringen over deze eerste momenten met haar uitwisselen. Hoe zou het voor haar geweest zijn toen ze beviel van mij? Hoe was de bevalling verlopen, had ze het ook zo zwaar? Wilde ik ook liever in de buik blijven? Kwam de voeding net zo goed op gang als bij mij? En nog een heleboel van dat soort vragen had ik graag met mijn biologische moeder besproken. 

Vanaf die eerste bevalling heb ik me keer op keer met verwondering afgevraagd hoe een moeder ooit afstand van haar kindje kan doen. Ik snap dat echt niet. Terwijl er genoeg redenen kunnen zijn dat dit toch moet. Ik denk alleen niet dat ik dat had overleefd.

Ik ben mijn adoptie moeder ontzettend dankbaar dat zij nooit de keuze heeft gemaakt om afstand te doen van mij. Hoewel er genoeg redenen waren om mij weer over te dragen aan de Raad van de Kinderbescherming heeft zij gelukkig altijd voor mij gekozen. Pas sinds kort realiseer ik me dat moederliefde in allerlei vormen bestaat. Én dat het niet persé gebonden is aan een bloedband. Liefde is een keuze. 

Gelukkig maar, want ook God koos voor mij. Het was Zijn keuze om mij lief te hebben al vanaf het allereerste begin. Bij mensen kan de liefde soms ophouden. We raken teleurgesteld in de ander en de liefde vervaagt, tot er niks mee van over is. God daarentegen houdt nooit op van ons te houden. Zijn liefde is onvoorwaardelijk en zonder grenzen. Zijn liefde voor mij is volmaakt en volledig. Terwijl ik dat tot mij laat doordringen merk ik opnieuw een mix van emoties, net als tijdens dat eerste contact met mijn dochter. Ook nu voel ik opluchting, blijdschap en diepe dankbaarheid. Want hoeveel vragen ik ook blijf hebben, de liefde blijft en overwint. Daarvan ben ik overtuigd. Omdat God liefde en waarheid is.