48. Het beste meisje van de klas

Laatst zei manlief tegen mij; “Jij wilt gewoon het beste meisje van de klas zijn.” Dat raakte me en bleef wat door mijn hoofd heen zoemen. Het is niet dat ik het pijnlijk vond, hij heeft volkomen gelijk, ik weet dat ook. Maar het raakte me omdat ik niet zo goed weet hoe ik daar afstand van kan doen. En, wil ik dat eigenlijk wel echt?

Afgelopen weken waren voor mij een achtbaan aan verschillende soms heftige emoties op elkaar volgend en door elkaar heen. Je hebt erover kunnen lezen in mijn vorige blog. Soms werd ik er letterlijk misselijk van. Tegelijkertijd nam ik eigenijk te weinig tijd om hier bij stil te staan. Ik heb het gewoon druk. Ik mag veel mooie dingen doen in het Koninkrijk van God. Prachtig, maar dat kost wel tijd. Daarnaast wil ik zelf graag blijven groeien in mijn geloof, dus daar moet ik ook tijd aan besteden. Ik wil de dingen goed begrijpen, ik wil graag dingen weten, ik hou van (be)studeren. 

Ik wil de juiste boeken lezen, ik wil de juiste preken luisteren en omdat ik een bijbelschool volg heb ik daar ook lessen te volgen. Mijn dagen zijn behoorlijk vastomlijnd en volgepland. 

Prima allemaal, maar afgelopen weken voelde ik het verlangen van God om meer echte tijd met Hem persoonlijk door te brengen. Of beter gezegd, God nodigde mij uit om meer tijd met Hem door te brengen. Om enkel en alleen stil te zitten aan de voeten van Jezus. Geen hap snap tussendoor momentjes. Maar langere tijd gewoon in elkaars aanwezigheid zijn. Me te laten vullen met Zijn liefde, wijsheid en inzichten. Leren van Hem en niet alleen over Hem.

Ik weet dat ik het nodig heb, maar eerlijk gezegd wist ik niet waar ik die tijd vandaan moest halen. Wat kon ik schrappen in mijn planning, behalve slaap?? 

Toen ik dit met mijn man besprak en alles opnoemde wat ik doe en wil blijven doen zei hij dus: “Jij wilt gewoon het beste meisje van de klas zijn.” En hij had hartstikke gelijk. Het is niet zo dat ik perfectionistisch ben. Ik realiseer me heel goed dat ik dat nooit kan bereiken, dus waarom ernaar streven?! Maar ik wil wel altijd alles gedaan hebben. Huiswerk voor de bijbelschool, leeswerk voor bijbelkring of vergadering. Mijn drang om op schema te zitten, goed voorbereid te zijn zodat ik mee kan praten is groot. Ik heb er een hekel aan om niet goed voorbereid zijn. Het gevoel van achter de feiten aan lopen haat ik. En daar zit mijn knelpunt. Ik realiseer me sinds kort dat ook dit een stukje controledrang is die me in de weg zit. Door alles goed voorbereid te hebben voelt het alsof ik de gang van zaken in de hand heb, althans mijn gedeelte. Zo kan ik het mezelf in elk geval niet verwijten wanneer ik er niet alles uit kan halen wat er in zit. Wat dat dan ook maar mag zijn.

En terwijl ik erover na denk waar die drang vandaan komt, springen er tranen in mijn ogen en zie ik het beeld van een klein meisje op een podium voorin de kerk en ik voel haar paniek als het ware. Als kind ging ik natuurlijk met mijn adoptieouders mee naar de kerk. Ook daar werd kerst gevierd en tijdens de dienst speciaal voor kinderen mochten kinderen naar voren op het podium om een liedje of proclamatie te laten horen. Tijdens zo’n dienst, ik was vijf volgens mij, hoorde ik ineens mijn naam en dat ik een kerstliedje zou zingen. Mijn adoptieouders hadden me blijkbaar opgegeven. Dat wat ik normaal gesproken in huiselijke kring prima kon lukte me op het podium in de kerk niet. Het was een drama. Diepe teleurstelling bij mijn adoptieouders, dat heb ik gevoeld toen we thuis waren. Terwijl ik daarover nadenk voel ik niet eens die teleurstelling. Wat ik voel is de verontwaardiging van dat me dat nooit meer zal overkomen. Ik nam me op dat moment voor om altijd op het onverwachte voorbereid te zijn. Dit soort falen zou ik me nooit meer laten overkomen. Sindsdien hou ik rekening met verschillende scenario’s. 

Ik hoef dus eigenlijk niet per se het beste meisje van de klas te zijn, maar wel het meisje dat goed is voorbereid. Ik heb dat nodig. Ik wil nooit meer voelen wat ik toen tijdens dat kinderkerstfeest ervoer. Mijn drang naar voorbereiding is ontstaan uit angst. Angst voor dat gevoel van falen. 

Deze dagen vraag ik me af of die angst nog steeds terecht is. De drang om goed voorbereid te zijn is gebaseerd op gevoelens van een vijfjarige. Nu veertig jaar later zou ik inmiddels prima in staat moeten zijn om hier op een volwassen manier mee om te gaan. Toch mag ik dat eerst leren. 

En waar is de beste plek om te leren? Precies, aan de voeten van Jezus. Daar mag ik als vijfjarige zitten en genezen van mijn innerlijke pijnen en angsten. Ik mag daar ook als volwassene zitten en leren hoe ik hier relaxter mee om mag gaan. Ik mag ontdekken wanneer het goed is om voorbereid te zijn of wanneer ik de touwtjes kan laten vieren. Daar aan de voeten van Jezus mag ik zijn en leren zonder angst voor veroordeling als ik faal. 

Aan de voeten van Jezus is geen angst of oordeel. Alleen maar liefde, geborgenheid en vrijheid!

Daar ben ik al ‘het beste meisje van de klas’ zonder enige voorbereiding. Daar hoef ik helemaal niets meer voor te doen! Voor God hoef ik mij niet te bewijzen. Ook dat zei manlief tegen mij.