Omdat in november ’23 het leasecontract van onze rode Skoda Fabia zou aflopen besloten we al in juni ’23 om, onafhankelijk van elkaar, in gesprek te gaan met de Heer over wat Hij wilde dat wij zouden gaan doen voor wat betreft het leasen van een auto. Onze manier van leven als christen was in de afgelopen maanden al zo aan het veranderen, dat we ook deze stap samen met God wilden zetten. Ook het wel of geen nieuw leasecontract aangaan wilden we graag in overeenstemming met Gods wil doen.
Onafhankelijk van elkaar hoorden we bijna precies dezelfde woorden. Dat we de auto in mochten leveren en geen nieuwe auto hoefden uit te zoeken want God had voor ons een beter plan. Onze conclusie was dat Hij zou voorzien in een auto. Dus vol vertrouwen besloten we onze leaseauto in te leveren en het daarbij te laten. Er brak een periode aan waarin we regelmatig een auto huurden of leenden. Ik heb me in al die tijd weinig druk gemaakt over vervoer. Er was altijd wel een auto beschikbaar en anders was er altijd nog openbaar vervoer.
Maar toen brak het moment aan dat we de sleutel kregen van ons nieuwe huis én we elke dag op en neer zouden gaan om te klussen. We hadden nog steeds geen auto en ook geen zicht op een auto. God sprak in die tijd telkens ‘Ik zorg voor iets beters’. Nou ben ik iets comfortabeler met de houding ‘oké, dan zien we het wel’ dan Rombout is. Dus Rombout wilde al een auto gaan huren, maar hij kreeg sterk het gevoel dat God zei: ‘vraag die en die’ en ‘wacht tot zes uur’. Iets na zessen appte ‘die en die’ dat hij de komende vier weken een auto voor ons beschikbaar had. Een bestelbusje met veel ruimte achterin, waardoor we in die vier weken al een groot gedeelte van onze inboedel konden verhuizen. Het was onderdeel van het betere plan dat God voor ons had.
Ondertussen hadden we nog steeds geen eigen auto. Mensen vroegen me in die tijd wel eens of ik het wachten niet zat was. Of het niet naïef was om op deze manier in afhankelijkheid te leven. Wanneer ik mensen vertelde dat wij van God een auto zouden krijgen, werd ik regelmatig glazig of ongelovig aangekeken. Men vond er wel wat van…
Die hele periode van wachten hadden we ook gewoon de mogelijkheid om opnieuw een leaseauto te bestellen. We hoefden het de baas maar te laten weten en twee week later zouden we in de auto naar keuze kunnen rondrijden. Ik zal eerlijk bekennen dat de verleiding hiervan zo af en toe om de hoek kwam kijken. We werden het wachten niet eens echt moe omdat we wisten dat God zou voorzien en keken uit naar Zijn creatieve manier van geven. Maar we werden het vragen om een auto te kunnen lenen wel moe. Zeker toen we in Heerde gingen wonen en hier nog niet veel mensen kenden waar we een auto van konden lenen werd het echt wel lastiger. Het kost aardig wat tijd om een auto in Zwolle op te halen als je er eerst op de fiets heen moet. Het begon als ‘leuren’ te voelen.
Het is goed om het leven in afhankelijkheid te ervaren. Het is goed om te leren vragen en te ontvangen. Mooie bijkomstigheden waarin we afgelopen jaar absoluut in zijn gestretcht! Toch geloof ik niet dat dit de manier is waarop een kind van God zou moeten leven. Onze Vader is een overvloedige God, bij Hem is geen tekort. Hij doet niet aan karig of net genoeg. Dus ergens begreep ik ook niet waarom het zo lang moest duren voordat onze auto naar ons toe zou komen rollen…
Toen God ons in december ’24 duidelijk maakte dat wij ons mochten verbinden aan de School of the Supernatural van Faith Movement gingen we daar beiden vol voor. Dit betekende dat we vanaf de eerste maandag in januari een jaar lang sowieso elke maandag naar Nijkerk op en neer zouden gaan omdat de school daar plaats zou vinden. Zowel Rombout als ik hadden geen zin om een jaar lang voor elke maandagavond een auto te moeten lenen of huren. We wilden niet nog een jaar lang tijd en energie moeten stoppen in het leuren van een auto. We spraken dit ook beide uit naar God. Dat we die auto wel op korte termijn nodig hadden en dat we er dus vanuit gingen dat God zou gaan voorzien. Als ik het zo beschrijf dan kan het zeurderig, misschien zelfs dwingend overkomen. Maar besef wel dat wij in de geest wisten dat God zou voorzien. Hij had op meerdere manieren al bevestigd dat Hij een auto voor ons beschikbaar had. Alleen in het natuurlijke zagen we hem nog niet. Zelf ben ik ervan overtuigd dat het ergens in het geestelijke werd tegengehouden.
Hoe dan ook, in onze gesprekken met God over de auto, bleef Gods stem zeggen ‘Ik zal voorzien. Die auto komt er en op tijd’. Aan deze zekerheid hielden we ons vast. En in die zekerheid regelden we dus ook geen leenauto voor maandag 6 januari, de dag dat onze Bijbelschool begon. Die hele dag bleef ik met één oog verwachtingsvol onze oprit in de gaten houden. Het zou zomaar kunnen dat onze grijze of witte auto het terrein op zou rijden. De hele dag door kwamen er auto’s langs, maar niet eentje voor ons.
Die avond moesten we eigenlijk om half zes weg, om op tijd in Nijkerk te kunnen zijn. De tijd begon wat te dringen. Om zes uur hebben we Arnoud, de schoolleider gebeld om te zeggen dat we nog steeds aan het wachten waren. Hij moest (gelukkig) vreselijk hard lachen. En nadat we even gepraat hadden zijn we toch maar een auto voor die avond gaan regelen. Zelf had ik ook sterk het gevoel dat deze situatie echt tegenwerking van de vijand was. Om ons geloof onderuit te halen, maar ook om mij letterlijk tegen te houden om in mijn bestemming te lopen. Namelijk mijn taken als coördinator van de Bijbelschool uit te voeren.
We konden een auto lenen van iemand uit het dorp, hallelujah! En binnen tien minuten waren we onderweg naar Nijkerk en hebben we een bijzonder mooie start van de Bijbelschool gehad.
Die dagen erna heb ik keer op keer hardop uitgesproken dat mijn God een God is die Zich aan Zijn beloften houdt, mij nog nooit teleurgesteld heeft en dat ook nooit zal doen. Dit was namelijk ook wat God sprak in ons eerste gesprek na die maandagavond. ‘Lief kind van Mij, hou vol, heb ik jou ooit teleurgesteld?’ Hier ging zoveel liefde en rust vanuit, dat ik het ook helemaal los kon laten. Noem het naïef, wat je wilt. Ik noem het geloof. Ik weigerde bewust om op dat moment toe te geven aan twijfel, onrust of aanklacht. Ik bleef mijn focus op Jezus houden en keek uit naar Gods creatieve manier van geven. Hij had dat al vaker op andere vlakken gedaan.
Op vrijdagavond werden wij gebeld, door Arnoud, dat hij een auto voor ons had. Zij zelf hadden namelijk die dag ervoor een auto gekregen van mensen die het van God op hun hart hadden gekregen om hen te zegenen met een nieuwe auto. Nu konden zij eindelijk hun auto aan ons doorgeven. Iets wat al langere tijd op hun hart lag. Hallelujah! Gods manieren zijn inderdaad creatief.
Momenteel rijden wij dus rond in een grijze Volvo station. Groot, veilig, een automaat mét cruise control en van allerlei andere luxe voorzien. Je kan je afvragen ‘een Volvo, was dat nou niet wat overdreven?’ Dan kom ik even terug op wat ik al eerder zei: ‘Onze Vader is een overvloedige God, bij Hem is geen tekort. Hij doet niet aan karig of net genoeg’.
Ik voel me echt gezegend en ben dankbaar dat ik op deze manier mag groeien in mijn geloof en dat God opnieuw heeft laten zien dat Hij doet wat Hij belooft. Hij stelt nooit teleur. Het is echt genieten om weer een auto op elk moment beschikbaar te hebben. Zo konden we vanmiddag onze zoon ophalen van het station, toen de treinreis tegenzat en hij belde of wij hem konden ophalen.
Halleluja, dank U Heer. Wat een genot om te wonen in geloof en nu ook te rijden in geloof.
Het Boetje 