16. Moederschap.

Op dit moment, terwijl ik deze blog plaats ben ik net 21 jaar moeder. Terugkijken en mijmeren over hoe mijn leven als moeder tot nu toe verlopen is gaat vandaag automatisch. 

Met alles wat ik aan foute voorbeelden heb gehad qua huwelijk en opvoeden besloot ik al jong om zelf nooit te gaan trouwen én zeker geen kinderen te gaan krijgen. Ik realiseer me nu hoe naïef dat kan overkomen. Ook ik heb vriendinnen die verlangen naar een levenspartner. En ook wij hebben in onze directe omgeving meegemaakt hoeveel verdriet een onvervulde kinderwens teweeg brengt. Ik heb met een licht schuldgevoel onze derde zwangerschap aangekondigd. Ik voelde me schuldig omdat we én makkelijk zwanger raakten én ik eigenlijk nooit kinderen had willen hebben.

Toen mijn man en ik trouwden, was dat bij mij niet per definitie voor altijd. Ik wilde er absoluut wel voor gaan. Maar de intentie ‘voor altijd’ hadden mijn adoptieouders ook gehad, en kijk hoe dat afliep! Ik had mezelf beloofd dat bij de eerste (be)dreiging, psychisch of fysiek, ik ons huwelijk zou verlaten. Ik was geenszins van plan om net als mijn moeder jarenlang in een ongelukkig en moeilijk huwelijk vast te zitten. Overigens had ik absoluut geen reden om het gedrag van mijn adoptievader terug te kunnen verwachten bij mijn man. Door de jaren heen heeft mijn man bewezen onvoorwaardelijk trouw en liefdevol te zijn naar mij toe. Door hem heb ik echt geleerd wat trouw en liefde inhoudt. Dus momenteel is er geen haar op mijn hoofd die nog rekening houdt met een eventuele escape uit ons huwelijk. Ons huwelijk is echt ‘tot de dood ons scheidt’!

Over het moederschap heb ik nooit durven dromen hoe prachtig het is. Het moment dat ik mijn kinderen na maandenlang ín de buik, eindelijk óp mijn buik voelde, is niet te omschrijven. Werkelijk de hele bevalling is zo goed als vergeten. Ook die eerste, lange, zware en pijnlijke bevalling van nu 21 jaar geleden. Het eerste moment van kennismaking met mijn dochter was uniek en geweldig. Dit had ik echt niet willen missen! En wat voelde ik me extra blij en dankbaar dat het een meisje was!! 

De opvoeding van drie uitdagende kinderen was én is echt wel pittig en kost nog steeds de nodige energie. Toch zou ik het met liefde (en hier en daar anders) direct overdoen. De liefde die ik voel voor mijn kinderen is zo anders dan de liefde voor mijn man. Niet minder of meer, maar zeker heel anders. 

Ik ben blij en dankbaar voor zoveel mooie momenten die ik met mijn kinderen heb mogen beleven. Het is onmogelijk om me nu voor te stellen dat ik hen niet in mijn leven had willen hebben. 

En daar gaat het bij mij wringen. Nu ik weet hoe moederliefde voelt kan ik niet begrijpen hoe een moeder haar kind kan afstaan. In het verleden heb ik het altijd goedgepraat. Door de beschrijvingen in de adoptiepapieren kon ik ergens wel begrijpen dat ik te vondeling gelegd was. En hoogstwaarschijnlijk is het beter voor mij geweest. Heel goed mogelijk dat ik anders nu niet meer zou leven.

Maar laatst las ik een artikel waarin een moeder aan haar afgestane kind vroeg: Kun je het me vergeven dat ik je heb afgestaan?! 

Van die vraag raakte ik helemaal van slag. Het raakte me zo. Want nee, ergens kan ik het mijn biologische moeder niet vergeven. Het schuurt, het doet onbeschrijfelijk zeer om te weten dat je ergens niet gewenst bent. Dat je, om welke reden en hoe gerechtvaardigd die reden dan ook was, toch door je bloedeigen moeder te vondeling bent gelegd. Zoals gezegd, ik kan het wegredeneren, ik kan het verstandelijk benaderen en er vrede mee hebben. Maar op een dag als deze, wanneer het moederschap weer even intens op me afkomt, ervaar ik vooral een stuk verdriet en gemis. Omdat dat wat ik nu al 21 jaar met mijn eigen dochter heb, ik nooit met mijn biologische moeder heb gehad. Het stemt me ook verdrietig dat mijn biologische moeder nooit die intense moederliefde en dat trotse gevoel heeft gehad als wat ik vandaag voelde toen ik het huis van mijn dochter binnenstapte, haar feliciteerde en met haar feest vierde. Geen eerste lachje, geen eerste stapjes, geen pleisters, knuffels of eerste dag op het schoolplein. Geen open dagen van middelbare scholen, geen eerste vriendje en eerste liefdesverdriet. Geen diplomering of het uit huis gaan van je kind. Geen vasthouden en langzaam loslaten. Voor haar was het even vasthouden en direct weer loslaten. 

Voor mezelf hou ik vast aan de gedachte dat mijn biologische moeder echt geen andere optie had dan mij af te staan. Dat van alle mogelijkheden, mij te vondeling leggen de minst slechte en minst pijnlijke was. Want dat zou betekenen dat zij als moeder het meest moeilijke, bijna onmogelijke, deed. Het afstaan van je bloedeigen kind gaat zo tegen alle natuurwetten in. Dit past niet in hoe God de wereld bedacht had. De enige keer waarop het opgeven van je kind paste in Zijn plan was toen Hij Zijn eigen Zoon Jezus afstond. Voor ons, voor mij. Juist zodat Jezus voor mijn verdriet aan het kruis kon sterven. Zijn dood voor mijn leven. 

Het is bizar hoe al deze gedachten op deze bijzonder dag en op dit bijzonder moment toch weer uitkomen bij God. 

Ik snap niks van dit leven. Ik lach en ik huil. Ik voel me verloren, afgewezen, gevonden en geliefd. En weet je, het mag er allemaal zijn. Op de vraag of ik mijn biologische moeder vergeven heb, kan ik nu nog geen volmondig ja zeggen. Dat hoeft van mij ook nog niet direct. Voor nu is het genoeg om gewoon heerlijk dankbaar te zijn voor het feit dat ik 21 jaar geleden aan mijn moederschap begon. En dat ik daar met volle teugen van heb kunnen proeven, voelen en van heb kunnen genieten.