18. Opnieuw bont en blauw

Soms, op die momenten dat het leven me onderuit haalt voel ik me weer dat kleine vondelingetje. Bont en blauw gebutst door de klappen van het leven waar ik al zo jong mee in aanraking kwam. 

Enkele dagen geleden kwam mijn leven op een onverwachtse manier letterlijk even stil te liggen. Ik lag al op bed toen plotsklaps uit het niets alles in mijn hoofd begon te draaien. Minutenlang was alles in mijn hoofd in beweging en het tolde maar door. Wat een bizar gevoel was dat, zo naar. De duizeligheid, weliswaar in mindere mate gelukkig, heeft me voor twee dagen volledig gevloerd. Afwisselend geslapen en gebraakt, want wat werd ik misselijk van al die duizeligheden. Nu ben ik weer iets fitter; ik kan weer eten dankzij medicatie tegen de misselijkheid. De diagnose is een verstoord evenwichtsorgaan. Geen aanwijsbare oorzaak, vaak gebeurt het zomaar ineens. Terwijl ik dit schrijf voel ik me, naast de lichamelijke ongemakken, ontdaan, afgedankt en moe van het leven. Opnieuw bont en blauw. Maar dan aan de binnenkant. Het zijn de niet zichtbare littekens die weer gevoelig zijn. Het is zo’n wond die eigenlijk genezen is, maar soms toch begint te trekken, openspringt en opnieuw bloedt. 

Terwijl ik vanavond eigenlijk bezig zou zijn met de start van een onwijs mooi project waar ik een dienende rol mocht invullen, zit ik alleen thuis op de bank omdat mijn lijf het niet aankan. De verwachting dat ik nog wel zo’n twee tot drie week echt rustig aan zal moeten doen en dus überhaupt het hele project niet mee kan maken, frustreert me enorm. Het maakt me boos. Boos op het leven en boos op mijn lijf wat me opnieuw in de steek laat. 

Ik dacht een mooie balans te hebben gevonden met wat ik wel of juist beter niet kan doen. Maar nu kan ik helemaal niks meer. Ik loop er opnieuw tegen aan dat ik geen keuze heb, dat voor mij bepaalt wordt wat het beste is, ook al wil ik liever iets anders. Verstandelijk kan ik het beredeneren, maar het maakt me moedeloos en verdrietig. 

Vanavond bloedt het weer van binnen. Het gevoel van onveiligheid en onzekerheid komt weer boven. Hoe zou men mij, in deze staat van doen, nog willen houden? Ik weet, ik heb het zelf niet in de hand gehad, het is niet mijn schuld, er valt mij niets te verwijten, maar het voelt alsof ik beter weggelegd kan worden. Terzijde geschoven vanwege de nutteloosheid van mijn zijn. Ik ben al eens apart gelegd in deze wereld. Misschien wel omdat ik over was en men niet goed wist wat men met mij aanmoest. Momenteel weet ik niet zo goed wat ik met mijzelf aanmoet. Mijn innerlijke wond is weer open, het bloed spuit eruit. Misschien, zolang ik maar stil ben en geen ruimte of aandacht vraag, word ik ook niet lastig gevonden en mag ik misschien blijven waar ik ben.