24. Breinbrekers

Heel regelmatig zou ik mijn brein even willen uitzetten. Gewoon een knopje wat de verbinding met wat dan ook verbreekt. Geen input, geen output, gewoon stil…

Alleen zijn. Niet nadenken over waarom ik hier ben of hoe ik hier ben en wat ik hier überhaupt doe. Geen gedachten over ontstaan, ontwikkeling en de invloed van gebeurtenissen die nooit hebben plaatsgevonden. Er zit zoveel giswerk bij. Zoveel vragen, maar geen echte  antwoorden. Soms voelt het alsof mijn brein letterlijk breekt. 

Momenteel heb ik veel hoofdpijn, eigenlijk de gehele dag door. Dat kan natuurlijk vele oorzaken hebben, maar ook hierom zou ik mijn hoofd graag even willen uitzetten. Door verschillende processen waar ik in zit ben ik veel bezig met hoe mijn ontstaan en afkomst van invloed zijn op wie ik nu ben. Het is bizar hoe mijn gedachten zo ineens een eigen leven kunnen gaan leiden. Een beeld, een zin of een ontmoeting kan me zomaar raken en mij dagen achter elkaar hierover aan het denken zetten. 

Laatst zag ik een moeder haar baby troosten. Dat beeld zette me compleet stil, het raakte een stil verborgen verdriet en gemis in mij aan. Het is bizar hoe dit soort dingen werken. Dat bepaalde gevoelens in je lichaam en ziel opgeslagen worden en bij tijd en wijle naar boven kunnen komen. Ergens is het heel sneaky en misschien wel logisch, maar het overvalt me en ik kan er aardig door van slag raken.

Wat me in dit beeld raakte was het beeld van de liefdevolle troost die de moeder aan haar kindje gaf én de manier waarop het kindje dit ontving. Het intens verdrietig huilen veranderde in een ontspannen zucht toen de moeder haar kindje oppakte en troostte. Het straalde aan alles liefde, veiligheid, rust en vertrouwen uit. Dat was wat me ten diepste raakte. Dat is wat ik ten diepste heb gemist. Dat is waar ik nog steeds zoveel moeite mee heb. En dat is waar ik nog steeds zo naar verlang. Een plek om te zijn, een plek waar ik veiligheid, rust en vertrouwen ervaar. 

Voor een goede ontwikkeling van je zijn heeft elk mens het nodig om juist in die allereerste momenten van je bestaan het gevoel van veiligheid, liefde en troost te mogen ontvangen. Juist in die periode kan je dat onbevangen ontvangen. Wanneer je dat als baby ontvangt en ervaart ontstaan er in je hersenen de juiste verbindingen waardoor jij die gevoelens op latere leeftijd herkent en ook weer door kan geven. Het is bijzonder hoe dit werkt en ook zo ontzettend belangrijk voor de ontwikkeling van je eigen identiteit.

In mij leeft een onrust, want hoewel ik best een gevoelsmens ben, kost het mij ontzettend veel moeite om vanuit gevoel te leven. Het is continu een denken van wat ik zou moeten voelen en wat ik zou willen voelen. Totdat ik iets zie, iets proef of ruik waar ik ineens een emotie bij voel. Ik kan het niet altijd plaatsen en dat levert weer denkwerk op. 

Wanneer ik denk aan die moeder die haar kindje troost, voel ik een verdriet. Ik heb verdriet om het kleine kindje in mij dat nooit die troostende liefde van mijn biologische moeder heb gevoeld. Ik voel verdriet om iets wat er niet was en ik mis die liefdevolle troost waardoor ik me veilig voel. Terwijl ik al die dingen voel, roept mijn brein dat het geen zin heeft. Dat ik me niet moet aanstellen, dat het wel meevalt, dat ik niet iets kan missen wat ik niet heb gehad. Toch weet ik dat het een wezenlijk gemis is en dat het impact heeft gehad en nog steeds heeft op wie ik ben en hoe ik in het leven sta. Ik heb mezelf aangeleerd bepaalde dingen te voelen. Ik heb geleerd dat ik op bepaalde manieren moet reageren. Dat het goed is om een verdrietig iemand te troosten door een hand op de schouder te leggen of zelfs een knuffel te geven. Dat gaat me ook steeds natuurlijker af. Mijn gezin was en is een prachtige, liefdevolle oefen- en leerplek. Ik ben wat dat betreft echt een gezegend mens. God wist precies wat ik nodig had om te genezen. 

Toch blijven dit soort dingen breinbrekers voor mij. De vragen blijven als een malle achter elkaar omhoog ploppen, waarbij ik ook nog eens wat voel of zou moeten voelen. Wat ik dan weer niet precies weet waardoor er weer nieuwe vragen ontstaan. 

Dus, geef mij maar een brein aan- en uitknop. Dat lijkt me wel heerlijk!