28. DNA kit (2)

Naast me op tafel ligt de DNA kit. Inmiddels uit het plastic, dat wel…

Dichterbij dan dat lijkt het nog niet te gaan komen. Ik voel een grote aarzeling en een dikke knoop in mijn buik wanneer ik er alleen al aan denk. Hoewel mijn brein weet dat het goed is om te doen, neemt de spanning in mijn lijf toe wanneer ik bedenk dat er een mogelijke match zou kunnen zijn. 

Mensen vragen me of ik ooit gezocht heb naar mijn biologische familie. Wanneer ik dat ontken is de volgende vraag vaak: waarom niet? In die vraag denk ik vaak ook een beetje ongeloof te horen. Dat men zich niet kan voorstellen dat ik er echt nooit naar gezocht heb en zelfs geen behoefte aan heb. Toch heb ik die behoefte echt niet. Ik heb niet het gevoel dat contact met mijn eventuele biologische familie mij compleet of makkelijker gaat maken. Sterker nog, ik voorzie vooral veel moeilijkheden. Misschien zal ik eindelijk antwoorden op een heleboel vragen krijgen, dat klopt. Maar er komen tegelijk een heleboel nieuwe vragen en lastige situaties bij. Wil ik dat? Durf ik dat aan? Eerlijk gezegd heb ik daar nu helemaal geen zin in. Ik realiseer me dat dit heel bot klinkt. Het voelt ook een beetje als dat ik iets afwijs, terwijl het me nog niet eens definitief aangeboden is. Ook dit is weer een (nieuwe) ‘misschien’. 

Stel er is een match, wat moet ik daar dan mee? Kan ik het maken om te zeggen, ‘oké, ik lever mijn DNA in, maar wil verder geen contact’? In principe is die mogelijkheid er, maar zelf vind ik dat ik dit niet kan maken. Ergens vind ik dat zelfs gemeen. Ze mogen weten dat ik nog besta, maar dat is dan het enige. Mijn biologische familie blijft dan nog steeds in het ongewisse over hoe het met me gaat. Aan de andere kant is ‘iets’ misschien beter dan niets. 

Mijn grootste spanning zit ‘m in het stukje ‘dan moet ik contact met ze hebben’. Ik vind van mijzelf dat ik dat proces dan moet aan gaan. Ik kan het dus niet maken van mijzelf dat ik hen het contact met mij ontzeg. Maar dat contact is niet zo makkelijk. Zeker niet in deze tijd. Nog afgezien van alle strenge maatregelen omtrent Covid. Er is sowieso sprake van een taal- en cultuurverschil. Ook ik heb wel eens naar Spoorloos gekeken, waar dit soort situaties als de mijne gefilmd worden. Wat mij betreft worden de taal en cultuurbarriére flink onderschat. Al realiseer ik me dat iedereen hier anders in staat en elke situatie uniek is. Hoewel ik me in het Indonesische klimaat waarschijnlijk echt thuis zal voelen, vermoed ik dat dit niet zal gelden voor de cultuur en taal. Mijn manier van denken en uitdrukken zijn zo westers. Qua DNA is het dan misschien een match, mijn verwachting is dat dit dan ook de enige match zal zijn. Voor mijn gevoel is de kans op teleurstelling en frustratie aan beide kanten behoorlijk groot. 

In deze situatie komt mijn drang naar controle ook weer behoorlijk naar boven, dat geef ik eerlijk toe. Ik wil van te voren graag weten hoe ik ga reageren wanneer er een eventuele match zal zijn. Ik durf niet de stap te zetten om mijn DNA in te leveren en dan maar te zien. Ik voel me niet zo dapper. Ik ben geen Esther of Ruth die gaan en durven te zeggen ‘komen wat komen gaat’. Ik besef echt dat we als mens nooit alles in de hand kunnen houden. Ik kan niet van te voren bedenken wat er gaat gebeuren. lk kan wel eventuele scenario’s verzinnen en hoe ik hierop zou willen reageren. Voor mij is het daarin heel belangrijk wat God wil dat ik zal gaan doen en of ik er vrede mee zou hebben. Om dit allemaal te bedenken vraagt tijd en aandacht, stilte en rust. Die tijd wil ik nemen. Ik wil mijzelf niet opjagen door iets  van mezelf te verlangen waar ik nog niet aan toe ben. Ik wil niet gedwongen worden in een reactie omdat iedereen dat nu eenmaal van mij verwacht. Ik vertrouw erop dat het me op Gods tijd wel duidelijk wordt. Mijn identiteit wordt er niet anders door. Ik ben al compleet, daarvoor hoeft mijn eventuele biologische familie niet per se in beeld te zijn. 

Terwijl ik dit schrijf zie ik de bekende uitspraak van Corrie ten Boom voorbij komen: Wees nooit bang om een onbekende toekomst te leggen in de handen van een bekende God. Ik ben niet bang voor mijn onbekende toekomst. Ik vertrouw op de voor mij bekende God. Mijn hele leven, met alle ups en downs lag al in Zijn handen. Mijn toekomst past daar met gemak bij in. Zeker nu ik vanuit Zijn kracht en vrijheid leef. Omdat ik weet dat mijn identiteit in Hem ligt.

Dus, die DNA kit blijft nog even netjes in papier in mijn la liggen. Het heeft geen haast, ik wil er voor de volle honderd procent achter staan. Pas op het moment dat ik die onzekere toekomst durf te omarmen pak ik die DNA kit er weer bij. 

Het komt wel. Op Zijn tijd en op mijn tijd.