34. 18 jaar

Vandaag is onze jongste 18 jaar geworden, eindelijk echt volwassen voor de wet. Gekscherend zeg ik al een paar week dat ik nu klaar ben met opvoeden. De komende tijd zal pas blijken of die opvoeding geslaagd is. Vandaag voelt als een tijdperk dat afgesloten wordt. Natuurlijk is het niet zo dat we nu niks meer van doen hebben met onze Timon, zijn moeder blijf ik mijn hele leven. Al voelt het vandaag wel alsof de opvoedtaak die ik als moeder had min of meer afgerond is. 

Als opvoeder realiseer ik me dat ik op verschillende vlakken flink de plank heb misgeslagen. Ik heb dingen niet gezien, emoties niet goed aangevoeld en niet op de juiste momenten de juiste vragen gesteld. Wanneer ik hierover nadenk, voel ik een bekend faal gevoel omhoog komen. Door mijn eigen opvoeding en vooral het gebrek aan opvoeding heb ik geleerd dat controle houden een noodzakelijk goed is. Het geeft een heerlijk gevoel van kracht en macht. Het zorgt voor zelfverzekerdheid en onafhankelijkheid. De drang naar perfectie wordt hiermee ook gevoed en bevestigd. In mijn eigen leven en in de opvoeding naar mijn kinderen toe heeft dit ervoor gezorgd dat ik alles tot in de puntjes toe goed geregeld en verzorgd had. Doordat ikzelf in redelijke eenzaamheid opgroeide en weinig aandacht kreeg van mijn ouders, heb ik jarenlang geprobeerd precies het tegenovergestelde bij mijn eigen kinderen te doen. 

Helaas is het onder controle hebben van een jong uitdagend gezin dodelijk vermoeiend. Langzaamaan begon mijn masker van perfectie wat scheurtjes te vertonen. Op steeds meer vlakken begon ik mijn controle te verliezen. Ik zat niet meer zo steady in mijn vel. Het lukte me steeds minder goed om alle touwtjes van mijn leven stevig vast te houden. Toen Timon in de pubertijd kwam was het helemaal gedaan met mijn controle en had ik geen enkele kracht meer om welk touwtje dan ook vast te houden. 

Er zijn zat dingen waarvan ik achteraf zeg dat ik het misschien beter anders had kunnen aanpakken. Maar ik realiseer me dat ik als mens, als vrouw en als moeder de dingen nooit perfect kan doen. Ik heb fouten gemaakt, de ene dommer dan de ander en de ene met grotere gevolgen dan de ander, ik heb daarvan geleerd en dat doe ik vaak nog steeds. 

Wat ik ten diepste betreur is hoeveel impact dit heeft gehad op de levens van mijn kinderen. Juist datgene, waarvan ik altijd geroepen heb dat ik nooit zoals mijn moeder zou zijn, juist dat werd ineens ook bij ons werkelijkheid. Er konden geen vrienden meer over de vloer komen, want alles was mij te druk, teveel, te intensief, gewoon te… Iedereen in het gezin moest continu rekening houden met mij. Ons huis werd een plek om te ontvluchten, want echt gezellig was het hier niet.

Juist in de periode dat je als kind je ouders nodig hebt, ook al roept een puber zelf keihard dat dit natuurlijk niet waar is, was ik een afwezige ouder. Ik was lijfelijk wel aanwezig, maar ik kon maar weinig voor ze betekenen. En dat maakt me best verdrietig zo nu en dan. Dat heeft ook zeker gevolgen gehad in onze verstandhouding. Er zijn dingen gebeurd die ik absoluut niet nogmaals wil mee maken. Er zijn dingen gezegd die ik nooit meer wil horen of uitspreken. 

Terwijl ik daar op een dag als vandaag over nadenk dan komt bij mij het gemis van een moeder om hierover te praten even extra hard binnen. Hoe zou ik hier met mijn biologische moeder over hebben gepraat? Als ik onder haar vleugels was opgegroeid, zou ik dan ook die drang naar controle en perfectie hebben gehad? Of was mijn ‘maak je niet druk’ eigenschap die elke Aziaat van nature lijkt te hebben toch meer en beter ontwikkeld. Ik vind het een interessante gedachte dat ik als moeder misschien wel heel anders was geweest. Niet beter, maar wel anders. 

Inmiddels is de relatie met onze Timon aan het herstellen. Dat hebben we te danken aan God die de juiste vrienden op ons pad plaatste. Vrienden waar we mee konden praten en konden bidden. Broers en zussen waar we bij konden uithuilen, schreeuwen en waar we onze kleine succesjes mee konden delen. Nu, vandaag, op zijn 18e verjaardag lever ik met vertrouwen onze Timon af aan de maatschappij. Wanneer ik hem zie met zijn vrienden, wanneer ik hem dingen hoor regelen en met hem praat over hoe hij zijn toekomst ziet, dan voel ik trots en dankbaarheid. Ik weet zeker dat hij zijn bestemming wel zal vinden. Wanneer en hoe weten we natuurlijk nog niet. Misschien duurt dat nog jaren en misschien ook wel via een heel aantal omwegen. Dat leggen we vol vertrouwen in Gods handen en ondertussen blijven wij als ouders steeds meer aan de zijlijn staan. Hij zal nog regelmatig struikelen, dan zal ik er zijn om hem te helpen met opstaan en verder te lopen. Net zoals ook ik nog regelmatig zal struikelen. Ik leef in het vertrouwen dat God mij dan zal helpen opstaan en me opnieuw de goede richting in duwt. 

Op die manier leven is een stuk relaxter dan continu proberen te voorkomen dat je valt. Dat kost veel minder energie en levert je een heleboel groei op. Zo worden we steeds mooier, steeds groter en steeds volwassener. Steeds meer zoals God ons bedoeld heeft.