35. Van vondeling naar erfgenaam

Vandaag wilde ik mezelf het liefst in foetushouding oprollen en onder de dekens verstoppen. Tegelijk wil ik schreeuwen, huilen en met van alles slaan. Geef mij een knuppel of een boksbal, misschien helpt het om alle opgekropte emoties en frustraties, alle boosheid en verdriet eruit te knallen. Mijn hoofd voelt zwaar van het vele denken, van de niet geuite gedachten en onuitgesproken woorden, van ongevoerde gesprekken en niet gelaten tranen. Van boosheid waarvan ik eigenlijk vind dat het er niet mag zijn. Van verdriet wat ik het liefst weg bagatelliseer en niet wil voelen omdat er zoveel ergere situaties in deze wereld bestaan.

Eerlijk gezegd ervaar ik dit als een terugkerende strijd en ik realiseer me dat ik nooit op een gezonde manier heb leren omgaan met al mijn emoties. Als kind heb ik niet geleerd dat mijn emoties er mochten zijn. Dit weet ik al heel lang. En tot nu toe is het me aardig gelukt hier op een goede verantwoorde manier mee om te gaan. Dit betekent dat ik bijvoorbeeld op een rustige manier mijn boosheid of verdriet kan verstoppen. Door de extreme woedeaanvallen van mijn adoptie vader durf ik nauwelijks meer enige boosheid toe te laten. Door de langdurige verdrietige periodes van mijn adoptiemoeder, durf ik mijn verdriet nauwelijks te laten zien. Ik heb me altijd voorgenomen nooit te worden als mijn adoptieouders. Het probleem is dat ik nu dus niet weet hoe ik op tijd mijn emoties op een goede manier kan uiten.

Over het algemeen merk ik aan mijn lijf wanneer ik teveel opkrop. Ik krijg hoofdpijn en kan steeds minder goed nadenken. Een paar week geleden had iemand het over de zwaarte van mijn hoofd, toen dacht ik dat het wel meeviel, ik ben niet een zwaarmoedig type vind ik van mezelf. Ik snapte eigenlijk niet zo goed wat ze bedoelde. Ook zei diezelfde persoon dat ik best boos mag zijn, dat ik met al mijn gevoelens bij God mag zijn, precies zoals ik me voel. Bij Hem is het echt veilig, Hij houdt onvoorwaardelijk van mij. Ik weet dat én ik ervaar dat. Toch voel ik steeds meer hoe het niet goed uiten van mijn eigen emoties me belemmeren op de langere termijn. Het levert hele denkprocessen en verkeerde gedachten op in mijn hoofd. Die zwaarte waar ik al over sprak. 

En na verloop van tijd valt het mijn identiteit aan. Ik hoor leugens in mijn hoofd weerklinken die uiteindelijk te herleiden zijn naar de oude wond van ‘ik mag er niet zijn’ en ‘ik ben het niet waard om ruimte in te nemen’. Die angst om opnieuw aan de kant gelegd te worden, afgedankt en ergens achter gelaten te worden zit blijkbaar diep. Het is niet dat ik het weggestopt heb, ik weet mij geliefd, ik weet mij gewaardeerd. Maar, wanneer mijn hoofd zwaar is, ik de dingen niet meer overzie, merk ik weinig meer van die liefde. Dan is mijn hoofd vatbaar voor de leugens van de vijand. En juist dan moet ik Gods waarheden over me uitspreken. Ze zijn als het ware een anker voor mijn ziel. Elke keer weer red ik het daarmee en daardoor. Tegelijk zou het zo goed zijn wanneer ik dit voorkomen kan. Dat scheelt weer een gevecht en een heleboel energie. Ik moet me wapenen en in plaats van me te verdedigen wil ik liever in de aanval. Ik wil geen energie kwijtraken aan het pareren van de leugens die ontstaan doordat ik me zwak en weggezet voel. Ik wil staan in mijn identiteit als kind van God waarin ik eerlijk en kwetsbaar mag zijn precies zoals ik me voel. Met al mijn littekens, mijn gevoelens van boosheid, verdriet en mijn angsten, zonder dat dit betekent dat ik er niet toe doe. Ik wil het vondeling zijn niet mijn identiteit laten bepalen. Ik verlang naar nog steviger op mijn Fundament staan. 

Ik ga voor nog meer vrijheid, voor een nog krachtiger leven als erfgenaam van God. Ik kijk niet uit naar het proces, maar vertrouw erop dat het eindresultaat prachtig zal zijn!