47. Hoe vreugde me beschaamd maakte

Soms word oude pijn weer even aangeraakt. Zo’n moment dat er iemand iets zegt of je leest iets en ergens in je hoofd gaat een luikje open en voel je bepaalde pijn van vroeger weer. 

Ik heb al heel veel van mijn pijn verwerkt, ermee afgerekend en ben van heel wat wonden echt genezen. Ik ga nog steeds voor volledige bevrijding, volledige genezing en volkomen heling. Ook hier al op deze aarde omdat ik geloof dat het offer van Jezus volkomen en compleet was. Hij heeft dit alles voor mij al volkomen betaald. Ik ben niet van plan om in een hoekje te gaan zitten wachten op volkomen heelheid, totdat Jezus terugkomt. 

Ondanks die wetenschap, heb ook ik wel eens last van de gebrokenheid hier op aarde. Eerder deze week las ik in de bijbel over de aankondiging en de geboorte van Johannes de Doper. Zijn moeder Elisabeth zou vanuit het natuurlijke gezien geen kinderen meer kunnen krijgen. Toch raakte zij op hoge leeftijd nog zwanger en in de vijfde maand van haar zwangerschap getuigt zij van Gods liefde met de woorden: ‘De Heer God heeft dit gedaan om te laten zien dat Hij mij niet is vergeten. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik mij niet meer hoef te schamen (omdat ik geen kinderen heb). Lukas 1: 25 BB. In die tijd was het beschamend wanneer je geen kinderen had gekregen. Het was een schande omdat men het als straf van God zag, waardoor schaamtegevoelens logisch waren. Elisabeth voelde die schaamte ook en ging er mogelijk zelfs onder gebukt.

Er was in die tijd blijkbaar een bepaald beeld over wat goed en niet goed was. Elke tijd, elke maatschappij heeft hier zelf voorbeelden van. Toen ik kind was heb ik dat aan de lijve ondervonden. 

In de tijd dat ik geadopteerd ben was adopteren een maatschappelijk goede daad. Hierdoor steeg je zelfs wat in aanzien. Adopteren kostte behoorlijk wat geld. Mijn adoptieouders hadden geld genoeg om alle kosten rondom mijn adoptie te betalen. En ze deden echt iets goeds. Een zielig kindje een veilig thuis geven. Er werd naar ons gezin opgekeken. We hoorden erbij, we hadden een bepaalde positieve status. Mijn adoptiemoeder heeft, net als Elisabeth, zich altijd geschaamd dat ze zelf geen kinderen kon krijgen. Voor haar was adopteren de perfecte oplossing. Ik weet dat ze het nog steeds betreurt dat ze zelf nooit zwanger is geweest, maar ze zegt dat ze niet meer of anders van een biologisch kind had kunnen houden dan van mij.

Dus, mijn adoptieouders genoten hoge aanzien in hun gemeenschap, lange tijd hebben we als gezin dat beeld hoog moeten houden. Terwijl ik als kind wist dat het niet goed ging thuis. Naar de buitenwereld waren we gelukkig, blij en altijd hartelijk en bereid wat voor de gemeenschap te doen. In het weekend was er altijd wel bezoek. Ik moest altijd wel iets laten zien van wat ik goed kon en zo konden mensen opnieuw denken dat het toch prachtig was wat mijn adoptieouders hadden gedaan. Onze status werd bepaald door het beeld van wat onze omgeving van ons als gezin had.  Een beeld wat mijn adoptieouders gecreëerd hadden en wat wij als gezin in stand hielden. Tot het moment dat…

Mijn adoptiemoeder besloot bij mijn adoptievader weg te gaan. Dat was uiteraard een proces en ging niet zonder slag of stoot, soms ook letterlijk. Maar vanaf het moment dat bleek dat mijn adoptieouders niet langer bij elkaar in één huis woonden, werden we een soort paria. En daar begon mijn schaamte. Ik schaamde me, allereerst omdat de papa en mama die ik kende gingen scheiden van tafel en bed. Ik heb in de klas moeten uitleggen wat dat was. Wist ik veel. Ik wist alleen dat het fout was, zonde, zo werd er in de kerk waar ik opgroeide over mijn thuissituatie gesproken. In die tijd was het schande dat men ging scheiden. Scheiden deed je niet, scheiden mocht niet. En zelfs buiten de kerk werd er in die tijd nog maar nauwelijks aan echtscheiding gedaan. 

Ineens mocht ik niet meer bij sommige vriendinnetjes spelen. Ik was per slotte geadopteerd en kwam uit een gescheiden gezin. Inmiddels zagen mensen het als een schande dat mijn adoptieouders kinderen hadden kunnen adopteren. Of misschien waren die adopties juist wel de oorzaak van de scheiding. Er ontstonden allerlei verhalen en zelfs aan mij werd gevraagd hoe het kwam dat mijn vader ergens anders woonde. 

Van hoog in aanzien, daalde ik enorm snel in de achting van sommige mensen. Ik zat letterlijk alleen achterin de schoolbus. En we kregen ook eigenlijk geen bezoek meer. 

Al met al, was ik er blij om. Vanuit mij bekeken waren er een heleboel redenen waarom ik de nieuwe situatie veel beter vond. Het werd een stuk rustiger en veiliger in mijn leven. Daar was ik blij om, maar tegelijk schaamde ik mij er enorm voor. Hoe kon ik blij zijn als er deze zonde van een scheiding plaatsvond? Ik behoorde me te schamen. Ik behoorde me verdrietig te voelen. Ik behoorde te hopen en te bidden dat mijn adoptieouders weer samen verder zouden gaan. 

Ik heb dat nooit gebeden. Sterker nog, ik bedankte God dat mijn adoptiemoeder eindelijk ergens anders wilde gaan wonen en ik vroeg God of we zo snel mogelijk en zo ver mogelijk bij mijn adoptievader een huis mochten vinden. Direct daarna voelde ik me schuldig en vroeg ik om vergeving. Tegenstrijdig en verwarrend allemaal. Toen al wist ik niet wat ik in die situatie mocht voelen.

Afgelopen dagen zijn deze gevoelens weer omhoog gekomen. Ik voelde schaamte, schuld en verdriet. Maar ik kon er niet echt een oorzaak voor vinden. Beter gezegd, ik wilde de oorzaak geen naam geven en het niet toe laten. Ik vind het ook allemaal verwarrend. Mijn hoofd maakt overuren, waardoor ik het momenteel eigenlijk niet eens aankan om onderdeel van een groep te zijn. Omdat mijn hoofd al zo vol zit ontstaat er zo ongeveer kortsluiting in mijn hoofd. Maar ook dat wil ik niet voelen. 

Ik wil mijn gevoel niet bepalend laten zijn. Tegelijk wil ik het er wel laten zijn, omdat ik weet vanuit mijn hoofd dat het verstandig is. Maar wat voel ik dan eigenlijk, wat mag ik voelen, wat is normaal om te voelen, wat laat ik mezelf voelen en hoe lang laat ik dit allemaal duren?

Één en al verwarring en chaos dus.

Vandaag, eindelijk heb ik ruimte en tijd voor mezelf gevraagd. God is een God van orde, dus ik geloof erin dat Hij ook voor mij orde wil. Ik heb die orde ook nodig, zonder hier krampachtig mee om te gaan. Ik heb een wijze vriendin om tijd en aandacht gevraagd. Dat op zich was al een overwinning voor mij. Gelukkig gaf ze me die direct. Soms helpt het mij om hardop uit te spreken wat mijn gedachten zijn. En dat er dan iemand is die wat orde aanbrengt. Die door gewoon even wat tegengas te geven of juist even benoemt wat er logisch is aan je gevoel, mij de ruimte geeft om tot rust te komen en los te laten. Wat dan zeker helpt is dat er geen veroordeling aan de andere kant is. Dan kunnen de helende tranen stromen. De chaos aan gevoelens kan zo letterlijk mijn lijf uit stromen. De drang naar hierover controle te hebben probeer ik ook los te laten. Dat gaat me nog lang niet altijd even soepel af. Maar ik ervaar zeker groei! Door pijnlijke dingen los te laten, de ruimte te geven om er afstand van te doen, ontvang ik vrijheid. Zoals de boom in de herfst zijn overtollige bladeren loslaat, laat ik ook overtollig blad los waardoor ik energie overhoud die ik op termijn ergens anders in kan steken. 

Dit proces is nog niet volledig af. Maar ik kies er nu voor om dit stukje tijd te geven om te genezen. 

Als kind van gescheiden ouders, mocht ik er voor mijn gevoel niet zijn. En als mensen toen hadden geweten wat ik eigenlijk voelde aan opluchting en blijdschap, dan had ik er helemaal niet mogen zijn. Althans zo voelde dat. Die schaamte, dat schuldgevoel, dat laat ik nu los. Ook dat ligt wat mij betreft nu aan de voet van het kruis. Elke aanklacht dat ik het foute heb gevoeld, verkeerde dingen gedaan of gebeden heb is door God Zelf aan het kruis genageld. Die bevrijding mag ik omarmen. Zonder schaamte mag ik mijn levensweg vervolgen.

“God heeft ook mijn schaamte weg genomen!”