59. Hartenkreet

Zojuist hoor ik een gebedsoproep die me ontzettend raakt. Het raakt me omdat ik, ten dele, weet hoe het is om in die positie te zitten.
Op 9-jarige leeftijd had ik al heel wat van het leven gezien. Meer dan goed voor mij was. Het was een onveilige en angstige opvoedsituatie en toen mijn ouders eindelijk uit elkaar gingen was ik opgelucht. Ik mocht bij mijn moeder blijven wonen, wat in die tijd vrij gewoon was. Vrijwel direct ontstond er een omgangsregels waardoor ik eens per twee weken een weekend lang bij mijn vader moest zijn. Dat wilde ik niet. Het ophalen en brengen was altijd letterlijk een drama. Het weekend bracht ik door in het huis waar in elke kamer wel meerdere nare herinneringen hingen. Laat ik duidelijk maken dat ikzelf nooit het slachtoffer ben geweest van letterlijk lichamelijk of seksueel geweld. Maar misschien is getuige zijn wel net zo erg…

Hoe dan ook, in die tijd kon ik nog niet officieel besluiten dat ik niet meer naar mijn vader wilde en hoewel mijn moeder van alles geprobeerd heeft om mij niet te hoeven laten gaan, was ze gebonden aan de uitspraken van de kinderrechter. Ik had ook geen goede redenen. Met ‘goede redenen’ bedoel ik dan eigenlijk redenen die erg genoeg waren.
Het was blijkbaar niet erg genoeg dat ik hele nachten wakker lag omdat ik bang was om toch zelf aangevallen te worden. Want ook al ben je zelf nooit letterlijk slachtoffer geweest, de angst om slachtoffer te worden als er niemand in de buurt is, is misschien wel net zo erg…
Het was blijkbaar ook niet erg genoeg dat ik in elke kamer daar herinneringen heb liggen waardoor ik vreselijke beelden op mijn netvlies kreeg alleen al als ik daar dat huis binnenstapte. Soms zie ik die beelden nog.

Overigens, naar mij als kind werd niet eens geluisterd. In al die tijd heeft geen enkele volwassene mij gevraagd wát ik had meegemaakt. Geen enkele volwassene vroeg naar mijn mening of hoe ik me voelde. Pas toen ik 12 jaar was, kreeg ik de mogelijkheid om mijn stem te laten horen. Tot die tijd was ik niet echt in beeld voor het rechtssysteem, ik bleef onzichtbaar aanwezig. En dat puzzelt me. Want wanneer het gaat om de veiligheid van kinderen en er instanties in het leven zijn geroepen om juist die veiligheid te waarborgen en te verdedigen, hoe kan het dan dat er niet naar het kind zelf geluisterd wordt?
Natuurlijk begrijp ik ook dat het een immense taak is voor deze medewerkers. Ik heb het over de gezinsvoogden, jeugdbescherming medewerkers, advocaten, kinderrechters. Mensen die in principe garant moeten staan voor het bedenken en begeleiden van goede plannen om de veiligheid van kinderen van alle leeftijden.
Maar mijn hart breekt als ik hoor over een kleuter die zo duidelijk aangeeft dat de situatie waar ze in zit niet veilig is, waarbij het lichamelijk zelfs zichtbaar is. Toch wordt zij gedwongen om naar die onveilige en ongezonde situatie terug te gaan.

Ik ervaar de angst van dat kleine meisje, omdat het kleine kind in mij deze angst om te gaan zo herkent. Ik ervaar ook boosheid en frustratie omdat ik als volwassene weet dat er nog veel meer van dit soort onrechtvaardige en onveilige situaties zijn geweest en nog steeds zijn.
Ik ervaar ook intens verdriet. Dit is absoluut geen onderdeel van Gods plan. Ik heb vaak zat te horen gekregen dat God mij iets wil(de) leren met de tegenslagen die Hij me liet doormaken. En ja, het geweld dat ik gezien heb, de tegenslagen die ik mee heb gemaakt, hebben me inzichten gegeven en dingen geleerd. Maar ik weiger te geloven dat ze van God kwamen, het was nooit Gods plan dat ik alles wat ik heb geleerd door deze onveilige situaties zou leren. Het waren continue plannen van de vijand om dood, verderf en angst te zaaien in mijn leven waardoor ik niet zou gaan doen wat ik nu doe.

Toen ik vroeger op behoorlijk hoog niveau volleybalde leerde ik dat, naast gewoon trainen het ook goed is om je tegenstander te kennen. Weten hoe zij het spel spelen, wat hun strategieën zijn. Kennis hebben van hun sterke én zwakke kanten. Zo bekeken we regelmatig een wedstrijd van de tegenstanders en hielden we hun scores bij. Door de tegenstander te kennen konden wij onze eigen strategie bepalen.
Zo werkt het ook in de geestelijke wereld. Door mijn tegenstander, de duivel, te kennen weet ik hoe ik moet reageren. Mijn vijand zal er alles aan doen om vrede te kunnen roven. Om verdeeldheid en angst te zaaien. Hij is ten diepste degene die zal blijven proberen om onveilige situaties te creëren. Hij is de veroorzaker van geweld, ziekte, oorlog en ander verdriet. Hij is degene die achter deze intens verdrietige situatie zit. Evenals achter al het andere onrecht en geweld achter gesloten deuren.

Hoe ik hier mee omga? Door te bidden, door mijn wapenrusting te dragen en te staan in mijn koninklijke autoriteit. Samen met anderen.

Ik heb lange tijd weggekeken. Ik was zo iemand die de confrontaties liever omzeilde door ze uit de weg te gaan en de gulden middenweg koos. Het was voor mij comfortabeler om water bij de wijn te doen, in plaats van geloof te hebben om water in wijn te veranderen.
Ik geloof dat het tijd is om op te staan. Niet alleen ik, maar met mij nog vele anderen. Regelmatig is in het verleden, ook door wildvreemden, de tekst uit Esther 4: 14 over mij uitgesproken. Ik geloofde er nooit echt in. Noem het valse bescheidenheid. Maar, inmiddels wéét ik, dat ik geboren ben voor een tijd als deze. Ik ben door de Koning Zelf opgenomen in Zijn gezin. Ook ik heb, net als Esther ‘koninklijke waardigheid’ ontvangen. Ook ik mag, net als Esther spreken en zal niet langer zwijgen of wegkijken.
Vandaag ben ik een spreekbuis voor dat kleine meisje. Het is mijn gebed dat in die situatie ingegrepen wordt en dat er duidelijke bewijzen boven water mogen komen waardoor de autoriteiten anders gaan beslissen.

Deze blog voelt als een hartenkreet. Om aandacht te vragen voor al die kinderen die gevangen zitten in onveilige situaties. Zij die onzichtbaar zijn, die geen beschermers hebben en overgeleverd zijn aan volwassenen die zich niet om hen bekommeren, maar enkel en alleen hun eigen lusten en andere geneugten najagen.