79. Kies voor het leven!

Een tijdje geleden alweer mocht ik tijdens een worshipevent een getuigenis delen. Afgelopen nacht herinnerde God mij hieraan én dat deze getuigenis niet alleen voor de mensen van toen was, maar dat dit voor meer mensen van belang gaat zijn. Tot opbouw van Zijn heilige gemeente.

Als je mijn blogs vanaf het begin hebt gelezen dan weet je dat ik als baby te vondeling was gelegd. Later werd ik geadopteerd. Helaas was de opvoedsituatie in mijn nederlandse gezin onveilig en ongezond. Er was veel strijd, geweld, veel ziekte en alles was eigenlijk luid. Ik heb me als kind altijd te veel gevoeld, probeerde ik zo min mogelijk aanwezig te zijn, zo stil mogelijk zodat niemand last van me had.

Ik heb me als kind ook altijd geschaamd voor mijn adoptie-ouders, ik had een labiele, vaak zieke moeder en een dominante vader die overal zijn mening over had en waar niemand tegenin durfde te gaan. Ik durfde geen vriendinnetjes bij mij thuis uit te nodigen, omdat ik niet wist wat ik thuis aan zou treffen.

Ik schaamde me dat ik überhaupt geadopteerd was. Als mijn eigen moeder mij niet eens wilde hebben, dan was er vast iets mis met mij. Zo dacht ik op jonge leeftijd. Totaal niet reëel, maar er werd thuis nooit echt over de adoptie gepraat. Niemand die wist hoe ik dacht, dus niemand die deze gedachte kon corrigeren. 

Ik schaamde me voor mijn bruine huid, die viel op en maakte dat ik anders was. 

Toen ik negen jaar was gingen mijn adoptie-ouders eindelijk uit elkaar. In die tijd was dit nog lang niet zo normaal. als tegenwoordig. Zeker in de streng gereformeerde kerk waar we toen bij hoorden was het echt uit den boze. Dus ook daar schaamde ik me voor. Zo kwamen er steeds meer redenen bij waarom ik mij schaamde. Langzaamaan werd schaamte iets wat bij mijn leven hoorde. Het werd een levenshouding. 

De schaamte om wie ik was, of beter gezegd: om wie ik dacht te zijn, zat diep. Ik, een vondeling, een geadopteerd kind van gescheiden ouders, slachtoffer van geweld. Ik heb echt geloofd dat ik iemand was die er eigenlijk beter niet had kunnen zijn, iemand die geen ruimte mocht innemen. Ik geloofde dat ik als vondeling niet het recht had om bij mensen te zijn, om aardig gevonden te worden. Echt, ik heb dit jarenlang gedacht. 

Ik liet al deze gedachten, de schaamte die ik voelde over dingen waar ik niet eens wat aan had kunnen doen, mijn identiteit en mijn manier van leven laten bepalen. 

Eerlijk gezegd was ik me daar lange tijd niet echt van bewust hoor. Bij mij was de schaamte onderhuids, het was zo onderdeel geworden van wie ik was dat ik lange tijd niet eens echt heb geweten wat een impact het eigenlijk had.

Lange tijd heb ik geprobeerd het vondelingschap en geadopteerd zijn te compenseren. Ik probeerde het altijd goed te doen, ik probeerde in ieders straatje te passen. Ik probeerde te bewijzen dat ik het wel waard was om vrienden mee te zijn. Om van te houden. Ik deed dingen om gezien te worden en aardig gevonden te worden. Ik werd iemand die zich makkelijk meebewoog in de menigte. Ik had geen eigen mening, maar kon goed luisteren naar andermans mening. Ik kon goed meelevend knikken. Ik deed er alles aan om niet afgewezen te worden. Ik was hard aan het werk en deed alles op eigen kracht.

Tijdens mijn burn-out kwam mijn leven letterlijk stil te liggen. Alleen mijn gezin hield me nog enigszins op de been. Maar het grootste gedeelte van die tijd lag ik op bed. Afwisselend te huilen, te slapen, te staren en ik schaamde me zo. Ten diepste schaamde ik me ervoor dat ik nog bestond. In die periode heb ik me zo vaak afgevraagd waarom ik niet was gestorven als klein baby’tje. Waarom was ik eigenlijk gevonden? Als dit het leven was, wie zat er dan echt op mij te wachten? …

Tot God op een nacht heel duidelijk sprak; ‘Jij bent Mijn geliefde dochter in wie Ik vreugde vind’. Het was de eerste keer en één van de weinige keren dat ik God zo duidelijk heb horen spreken. Ik wist niet eens dat God ook nu nog zo spreekt. Toch wist ik daar op dat moment ook zeker dat Hij het was die sprak. Ik heb me echt vastgeklampt aan die woorden. Het was alsof de donkerte in mijn hoofd langzaam optrok. Er ontstond hoop. Ik had me nog nooit een dochter gevoeld. Ik wist niet eens wat dit was. En geliefd? Hoezo ik?

Maar ik ben op zoek gegaan in Gods woord naar wat dit betekende. Ik ontdekte wat Gods woord over mij zei en hoe God naar me keek. Ik ontdekte Gods onvoorwaardelijke liefde voor mij. Het was een heel proces. Maar God heeft mijn identiteit volkomen hersteld. Het was echt een zoektocht, die ik niet alleen heb hoeven afleggen gelukkig. Het was opnieuw leren leven als het ware. Vernieuwing van denken moest plaatsvinden. Maar ik moest ook een nieuwe levenshouding aanleren. Ik heb moeten leren om naar mezelf te kijken door de ogen van God. In plaats van wat de wereld over mij zegt. 

God heeft me laten zien dat ikzelf hierin de keuze heb. En dat ik mijn beslissing mag nemen op basis van Gods woord. Ik heb al mijn schaamte af mogen leggen bij het kruis. Ik heb beleden en me afgekeerd. Ik heb besloten dat schaamte niet langer onderdeel van mijn leven is. Ik heb besloten naar mezelf te kijken zoals God naar mij kijkt, zoals ik dat lees in de bijbel, want dat is waarheid. Op het moment dat ik mijn juk van schaamte aflegde, ervoer ik zoveel vrijheid. Mijn wandel in dit leven werd makkelijker, mijn tred werd lichter. Ook al werd mijn situatie niet direct anders. Ervaar ik dat altijd zo? Nee, nog niet. Maar ik weet dat het is zoals God het zegt. Dat blijft waarheid, ook al gaat dat tegen mijn gevoel en ervaren in.  

Ik geloof dat het belangrijk is te beseffen dat we altijd een keuze hebben. Het is onze keuze om op een bepaalde manier te leven. Het is onze keuze om vast te houden aan bepaalde (negatieve) gedachtenpatronen. Het is onze eigen keuze om Gods waarheid te verkiezen boven leugens van de vijand. Ik besef me terdege dat het lang niet altijd een makkelijke keuze is. Het vraagt kennis van Gods waarheid die te vinden is in Zijn woord. Om die kennis te hebben vraagt discipline om in Gods woord te zijn en Hem te leren kennen. Het vraagt vastberadenheid, onderscheidingsvermogen, geloof en vertrouwen.

Vlak voordat het volk Israël het beloofde land introk, kreeg het volk de keuze. Ze konden voor het leven met God kiezen, wat zegen tot gevolg had. Of ze konden kiezen voor leven zonder Hem, wat vloek tot gevolg had. Ze hadden de keuze voor leven of dood. Ook al leef ik nu niet meer onder het oude verbond, God zij dank, toch heb ook ik dagelijks met keuzes te maken die gaan over leven met God of zonder Hem. Wie of wat heeft mijn focus. Laat ik wat Gods woord zegt mijn keuzes bepalen, of laat ik de wereld zeggen wat ik geloof?

Vandaag mag ik je uitnodigen om eens na te denken of jij nog bepaalde verkeerde denkpatronen los mag laten. Of jij misschien andere keuzes in je leven zou moeten maken dan dat je tot nu toe deed. Ga met God in gesprek, kijk eens eerlijk in de spiegel en vraag je af; Maak ik momenteel keuzes voor het leven of leidt dat waar ik zo vaak voor kies op lange termijn eigenlijk tot de dood? Deze uitnodiging is niet ter veroordeling bedoeld. Alle aanklachten zijn al aan het kruis genageld, in Christus zijn wij al volmaakt. Het is vanuit Gods liefde dat Hij je uitnodigt om voor het leven te kiezen. Hij is een goede God. Hij heeft nog zoveel meer moois voor je klaarliggen.