Afgelopen weken waren voor mij een roetsjbaan van verschillende intense momenten. Gisteren begreep ik van de Heer dat ik mijn volgers hierin een stukje mee mag nemen. Het is met een kleine knoop in mijn maag, wat wiebelige emoties en vooral in gehoorzaamheid dat ik dit doe en zo deze blog schrijf.
Ik geloof dat het nodig is om deze struggles te delen om een eerlijk beeld te schetsen over wat het ons, mij kost om fulltime in een bediening of ambt te staan. Niet om medelijden met me te hebben. Ik hoef geen aai over mijn bol, wat ik wil is gewoon Gods woorden delen. Hij vraagt hier blijkbaar aandacht voor. Alsof Hij zegt: ‘Zie Mijn kinderen, wat Ik van hen vraag, kan Ik vragen omdat Ik weet dat zij in gehoorzaamheid zullen gaan.’
We zien vaak mensen op een podium staan en wandelen op een manier waar we het wel of niet mee eens zijn. Een bediening die in de aandacht komt, positief of negatief. Op het podium staan, in de spotlights bewegen is niet per definitie altijd leuk. Het is niet iets wat ik ambieer in elk geval. Er gaat een heel proces aan vooraf. Een proces van reiniging, heiliging en zuivering. Heel veel tijd bij de Heer doorbrengen. In Zijn aanwezigheid zijn, in aanbidding, in Zijn woord, in gesprek met God en van Hem ontvangen wat de volgende stappen mogen zijn. Deze processen worden vaak niet gedeeld met het publiek. Dat is waarom ik het nu wel mag delen. Niet omdat ik het zo leuk vind om mijn kwetsbaarheid, mijn zoeken en worstelen hierin te laten zien. Maar omdat God het van me vraagt en ik weet dat het Zijn doel niet zal missen.
Ik vind het heerlijk om in het Koninkrijk te werken, begrijp me niet verkeerd. Ik vind het niet zwaar. En de dingen die God me te doen geeft, daar geniet ik volop van. De stappen ernaartoe kunnen wel zwaar voelen. Het feit dat wij in een prachtig mooi groot huis wonen is iets bijzonders en is ook een geweldig verhaal om te kunnen vertellen. Elke dag nog geniet ik van het hier zijn. Maar hier gingen een heleboel kleinere stappen in geloof en vertrouwen aan vooraf. Stappen waarin geduld getoetst, beproefd en geoefend werden. Momenten waarin we uitgedaagd werden om te blijven volharden in het geloof dat God een plek voor ons aan het voorbereiden was.
Ook op zoveel verschillende vlakken qua voorziening zijn we ontzettend gestretcht. Op God vertrouwen klinkt goed en is in theorie een mooi iets. Maar wat als het geprofeteerde lang op zich laat wachten. Wat als al je financiën, dus ook de reserves op zijn omdat je in gehoorzaamheid gezaaid hebt en je onverwachts nog een dikke rekening krijgt. Hoe goed lukt het om dan nog te blijven geloven en vertrouwen op het feit dat God Jehova Jireh is? Dan is dat best een uitdaging kan ik je vertellen.
Ik weet uit verhalen van anderen die in de bediening staan en nu ook uit eigen ervaring dat er dus een heel leerproces zit achter het moment. Één van de grootste leerprocessen van mezelf waar ik nu in zit is wandelen in het geestelijke. Afgelopen jaar heeft God me uitgenodigd om hierin te groeien. Ik ben ten diepste een geestelijke wezen. Het zou logisch moeten zijn dat ik dan ook in het geestelijke wandel en handel. Door mijn menselijke natuur, door in deze wereld te leven is mijn manier van leven vooral natuurlijk gericht. Zo ben ik opgegroeid en heb ik mij ontwikkeld. Hier is niks mis mee. Maar ik heb altijd al veel meer gevoeld en gezien, waardoor ik me ook altijd anders en een soort buitenstaander heb gevoeld. Afgelopen jaren heb ik meer en meer geleerd dat wat ik altijd ervaarde als een last, wat de wereld HSP noemt, nu te zien als gave van God waarmee Hij me inzet op de plekken waar dit onderscheidingsvermogen belangrijk is. Ik ben hierin gegroeid en kan het steeds vaker inzetten voor Gods koninkrijk. Ik zal hier ook in moeten blijven groeien om ons werk straks bij het Boetje goed te kunnen doen.
Het is bijna dagelijks mijn vraag aan God of Hij mijn geestelijke zintuigen opent, maar die vraag heeft ook een consequentie. Namelijk dat je meer en meer dingen in de geest ziet. Half januari nodigde God me uit om in plaats van tegenover Hem te staan van aangezicht tot aangezicht, juist naast Hem te gaan staan. In plaats van in aanbidding aan Zijn voeten te knielen, mocht ik meer staand naast Hem zien wat er op de aarde gebeurde. En terwijl ik dit typ krijg ik weer die knoop in mijn maag omdat ik me afvraag: waarom Heer, waarom moet ik dit delen? Het is namelijk zoiets heiligs, zoiets heftigs ook. Vanuit mijn ziel wil ik deze positie echt niet. Ik voel me helemaal niet bekwaam genoeg om dit aan te kunnen. Het heeft ook echt wel even strijd en tijd gekost om in te kunnen gaan op deze uitnodiging van God. Dit is namelijk niet iets wat ik zomaar even erbij kan doen. Ik besefte dat dit me wat gaat kosten. Op deze positie staan is een verantwoordelijkheid waar de vijand niet blij mee zal zijn. Hij zal op alle fronten mij proberen tegen te houden. Toch, toen ik Jezus in de ogen keek en het vertrouwen in Zijn ogen zag kon ik niet anders dan naast Hem gaan staan. Hij heeft vertrouwen in mij. Hij weet wat ik kan, Zijn plan voor mij is beter en groter dan ik kan bevatten. Hoe zou ik geen vertrouwen in mijzelf kunnen hebben als Hij, die mij beter kent dan ikzelf, mij bekwaam acht. Hij weet wat ik kan, Hij heeft mij voorbereid en dat doet Hij nog steeds. Dit is een on-going proces waarbij ik nooit uitgeleerd raak.
Het meest lastige aan dit hele proces vind ik dat ik continu met mijn geestelijke zintuigen van alles ervaar maar er ontzettend weinig mee kan doen. Ik ervaar eenzaamheid, verdriet en geestelijke gebondenheid wat bijvoorbeeld is ontstaan door mishandelingen, verwaarlozingen of erger. Ik zie beelden die zo intens gruwelijk zijn dat ik het uitschreeuw naar de Heer. Ik zie het onrecht, het verdriet en ik voel hoe het duister telkens weer de strijd aangaat en vrijheid, gezondheid, liefde en vrede probeert te roven.
Ik ervaar het niet constant hoor. Het komt bij vlagen. En telkens weer maakt het me zo boos. Dan wil ik strijden tegen het onrecht. Dan wil ik proberen goed te maken wat verkeerd is. Maar ik kan dat niet, ik kan niet alles op mijn schouders nemen. En ook dat maakt me kwaad.
Telkens weer brengt God me, wanneer ik het uitschreeuw naar Hem uit onmacht, naar het kruis. Dan zie ik Jezus Zijn Zoon, mijn Heiland. Dan zie ik de liefde in Zijn ogen. Dan weet ik, niet ik, maar Hij. Hij heeft alles al gedragen. Hij heeft de strijd al gestreden. Hij heeft alles al recht gemaakt wat krom was. Ook al zie ik het nog lang niet altijd in het natuurlijke. Dit helpt me om rechtop te blijven staan terwijl ik al het onrecht om me heen zie. Dit is mijn fundament wanneer ik op een plek mag dienen. Met deze autoriteit, als dochter van de Allerhoogste, zeg ik het kwaad te wijken en stuur ik elke leugen weg. Wat niet betekent dat ik geen kwaad meer zie of geen leugen meer hoor. Toch weet ik zeker dat die ene keer dat Jezus stierf genoeg was voor al het kwaad, elke ziekte, elke leugen en elke gebondenheid. Hij heeft ons met Zijn offer in de vrijheid gezet. Volledig, volkomen en voor altijd.
Ik weet dat ik vanuit de positie waar Jezus mij in heeft geplaatst aan Zijn Koninkrijk mag bouwen. Dat gaat mij lang niet altijd even gemakkelijk af. Maar ik oefen en ik groei. Vanuit dat wat ik met mijn geestelijke zintuigen zo duidelijk ervaar, zal ik mijn ambt als profeet zo goed mogelijk uitoefenen. Ik strijd de goede strijd vanuit Gods eigen overwinning. Omdat ik weet dat Hij die in mij is, groter is dan hij die in de wereld is.
Het Boetje 