Voordat we verder in de geestelijke wereld mogen duiken, liet God me zien dat het nodig is om eerst met wat dingen af te rekenen die in de weg kunnen staan om echt te kunnen zien wat God wil dat je ziet. Je steeds bewuster worden van de bovennatuurlijke dimensie is goed, nodig en mooi. Maar zoals ik al eerder zei, het brengt ook een verantwoordelijkheid met zich mee. 

Ga allereerst eens bij jezelf na of je echt geloof hebt dat de geestelijke wereld echt is. Geloof je werkelijk dat wij geest zijn en dat de geestelijke wereld zichtbaar voor jou kan worden. Sterker nog, dat jij hiervoor gemaakt bent.

Wees hierover eerlijk naar jezelf. Onderzoek je hart en vraag de Heilige Geest om openbaringen en inzicht hierover. Erken wat je werkelijk gelooft en besluit of je geloof wilt bouwen. Als je dit (nog) niet wilt, niet kan of durft of nog te veel twijfelt, is dat ook goed. Ga niets forceren, want dan wordt het zwoegen en proberen te presteren op eigen kracht. 

Wanneer je werkelijk geloof hebt voor de geestelijke wereld dan gaan we een stapje verder. 

Ga bij jezelf na waarom je in de geestelijke wereld zou willen kunnen zien. Waar gaat jouw verlangen naar uit? Wil je engelen kunnen zien omdat het je leuk, interessant en misschien wel stoer lijkt? Want wanneer jouw geestelijke ogen zich ontwikkelen en je geestelijk zicht groeit en steeds duidelijker wordt, dan zul je ook de duistere kant steeds beter kunnen zien. Niet iets om bang van te worden, maar wel iets om je te realiseren. 

Wanneer je besluit je hierin te verdiepen, wanneer je wilt groeien, besef dan dat met meer geestelijk (in)zicht, je ook meer verantwoordelijkheid krijgt. God zal je ogen en je oren openen zodat je (meer) engelen zult zien bewegen. Maar ook zul je meer van het kwaad zien, de demonen ruiken en zien hoe kwelgeesten te werk gaan. God zal je meer laten voelen van emoties, zoals Zijn liefde en mededogen, maar ook Zijn toorn en rechtvaardigheid. 

Ik wil je niet bang maken, maar wel een realistisch beeld scheppen. Dit is geen spelletje of iets om eens te proberen omdat het je wel leuk lijkt. 

Je bewegingen in de geestelijke wereld zijn serieus en hebben gevolgen. Het is nodig en brengt verantwoordelijkheden met zich mee. Ben je daartoe bereid?

Als je werkelijk hiertoe bereid bent én als je merkt dat God je hiertoe roept, doe dan de volgende activatie.

Activatie

Ga staan, sluit je ogen en begin met het bidden in klanktaal.
Sta open voor wat de Geest jou wil zeggen en wil laten zien. 

Bid met me mee.

Lieve Here God. Dank U wel dat U mij gemaakt hebt als geest in een natuurlijke jas. Ik keer mij af van de beperkingen die ik altijd heb ervaren en waardoor ik niet heb gezien en gemerkt wat er eigenlijk was. 

Heilige Geest, ik wil zijn zoals U mij heeft bedoeld. Ik wil bewegen waarvoor U mij heeft gemaakt. Opent U mijn geestelijke zintuigen zodat ik steeds beter ervaar wat U mij wil laten ervaren. 

Heer, ik ben beschikbaar, ik ben bereid.  Ik vertrouw volkomen op U. 

In Jezus naam. Amen.

In de vorige blog deelde ik mijn visioen als een teaser, om je nieuwsgierigheid op te wekken en je ogen te openen voor een andere wereld dan die je dagelijks ziet, betast, ruikt en voelt. Ik schreef: ‘Ik geloof dat we als gemeente van God, het lichaam van Jezus, moeten leren om te zien en te horen in het geestelijke’.

Ik geloof dat omdat God me dit al eerder liet weten. In onze toekomst hier op aarde zal de fysieke , wereld er echt anders uit gaan zien.  De natuurlijke wereld waarvan we zoveel dingen gewoon vinden, zal veranderen. De christenvervolging hier in het westen zal toenemen, faciliteiten waar we nu nog op rekenen, mogelijkheden om elkaar als christenen in grote groepen te ontmoeten zullen in de toekomst afnemen. Dit is niet iets waar we bang voor hoeven te worden. Ik zeg dit niet om angst bij je op te roepen. Zelf ervaar ik dat helemaal niet zo. Maar het is wel zaak om ons daar goed op voor te bereiden. Ik geloof dat dit is waarom God wil dat ik er nu over deel. 

Jouw ogen mogen opengaan voor deze geestelijke wereld. Besef dat het geen nieuwe wereld is! Deze geestelijke wereld is er altijd al, al lang voordat God onze natuurlijke wereld maakte wat beschreven staat in de eerste paar hoofdstukken van de Bijbel. Deze geestelijke wereld is net zo echt als de natuurlijke. Alleen groeien we op in de natuurlijke wereld en leren van jongs af aan hoe te kijken en te horen met onze fysieke ogen en oren. We leren fysieke pijn te voelen wanneer we vallen. Als kleine kinderen bang zijn voor de ‘monsters onder hun bed’ lachen we dat als volwassenen weg en zeggen we hen dat het er niet is. Wanneer een kind zich angstig voelt, zeggen we dat het zich niet moet aanstellen. Zo worden onze geestelijke zintuigen, waar we ook mee geboren worden, al op jonge leeftijd uitgeblust. 

Begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet dat wanneer je kind angst ervaart over monsters onder het bed of op de kast je het moet stimuleren dat ze het blijft zien. Ik denk alleen dat we hier anders mee om moeten gaan. Leer je kind, hoe jong het ook is, autoriteit te nemen over deze situatie. Leer je kind dat Jezus en Zijn engelen altijd bij je zijn. Leer hen de ‘monsters’ weg te sturen in de naam van Jezus. Leer ze, dat wat ze zien, reëel is. Lach het niet weg. 

Nieuw zicht zorgt voor nieuw inzicht. Wanneer je geestelijke zintuigen weer zullen functioneren zoals God ze bedoeld heeft, zal er een nieuwe wereld voor je opengaan. Een bovennatuurlijke wereld die er al lang was, zal zichtbaar en merkbaar voor je worden. Wanneer je hier op de juiste manier in leert te functioneren zal het je tot zegen zijn. Het zal je helpen om de juiste stappen te zetten, je krijgt inzicht in wat en wanneer je mag bidden en hoe je het beste kan reageren op situaties waar je in terecht komt. Geestelijke strijd krijgt een heel nieuwe betekenis. 

Aan jou allereerst de vraag of je gelooft dat deze geestelijke wereld werkelijk bestaat. En of je hierin wilt ontdekken en groeien. Naast nieuw inzicht zul je ook nieuwe verantwoordelijkheden ontvangen. Ook hierover heb je rentmeesterschap, je zult verantwoordelijk moeten omgaan met je nieuwe inzichten. Het is niet iets waar je luchthartig mee om kan gaan.  Het is ook niet iets om voor jezelf te houden. Je zult dit, op termijn, in moeten zetten in het koninkrijk tot eer en glorie van God. Ik spreek expres over moeten, omdat ik geloof dat we, net als bijvoorbeeld de geestelijke gaven, hiermee om mogen gaan als gift voor de gemeente. 

Activatie:

Ik nodig je uit om je binnenkamer in te gaan. Ga hierover in gesprek met God. Vraag Hem of dit voor jou nu de tijd is om je hierin te verdiepen. Wanneer je geestelijke zintuigen weer open gaan, zal het je leven verrijken. Maar het is geen moeten en soms is er het seizoen gewoon nog niet voor. Accepteer dan ook wat God zegt, vertrouw op Zijn leiding hierin. 

Wanneer je merkt dat God je aanmoedigt om hierin te stappen, zoek dan opnieuw de stilte van je binnenkamer op. Neem een comfortabele houding in, sluit je ogen en begin met enkele minuten in klanktaal te bidden. Focus je op God, keer je af van wereldse afleiding en geef ruimte aan de Heilige Geest om Zijn werk in jou te doen. 

Stel al je zintuigen beschikbaar voor de Heer. Verwacht het van Hem, wees afhankelijk van Hem en wees altijd gericht op Hem. Erken dat er een geestelijke wereld is en dat je onder Zijn leiding die onzichtbare wereld zichtbaar wil zien. Vraag Hem jouw geestelijke zintuigen te openen omdat jij wilt groeien en zo tot zegen wilt zijn voor Zijn Koninkrijk. 

Wees gezegend.

Tijdens mijn stille tijd, terwijl ik in klanktaal aan het bidden ben, word ik ineens meegenomen naar de tijd van Jezus. Ik ben een jonge vrouw van 15, 16 jaar en ben wat met de jonge kinderen uit de buurt aan het spelen. Tot één jongetje me bij de hand pakt en trekt me mee. Hij wil me iets laten zien, ik voel de opwinding en we beginnen te rennen. Ik hoor het geklepper van onze sandalen, ik zie hoe het stof opwaait en ik voel hoe de warme wind mijn haren laat wapperen. We rennen door steegjes en gaan een huis binnen waar we naar boven klimmen, het dak op. En daar, vanaf dat platte dak, zie ik een groot plein met een menigte die steeds groter wordt. Ik hoor geroezemoes van vele stemmen. Het lijkt wel alsof het hele dorp hier aanwezig is. In het midden zie ik een man staan, ik weet 100 procent zeker dat het Jezus is. Hij is zo vol vreugde en vol vrede. Het lijkt wel of Hij iedereen ziet. Zou Hij mij ook zien? Ik sta daar verborgen op het dak, niet echt de plek waar je iemand overdag in de hitte zou verwachten. Gefascineerd blijf ik kijken. Ik zie blinden, ik zie kreupelen aan komen hobbelen, ik zie moeders met kleine kinderen. En ik voel de verwachting, niemand kan stil staan, men kijkt reikhalzend naar Jezus, iedereen probeert een glimp van Hem op te vangen. 

Ineens daalt er een stilte neer op het plein en Jezus begint te spreken. Iedereen luistert met open ogen en open oren. ‘Hoor, hoor, iedereen die luisteren wil’. En ineens kijkt Jezus omhoog, precies naar het dak waar ik sta. Hij kijkt mij aan. Hij ziet mij. Het lijkt alsof Hij tegen mij alleen spreekt. Ik hoor Zijn stem, ja ik wil naar Hem luisteren. En terwijl de beelden vervagen en ik weer terug in de woonkamer ben, hoor ik Gods stem. Hij spreekt vervolgens over wat ik mag loslaten en wat ik komende tijd mag doen. Hij geeft me richting en wijsheid. Hij onderwijst en laat me weten dat echte veiligheid alleen bij Hem te vinden is. 

Ik geloof dat we als gemeente van God, het lichaam van Jezus, moeten leren om te zien en te horen in het geestelijke. Maar dit hoort op een betrouwbare, veilige manier te gaan. Dit start altijd aan de voeten van Jezus. In intimiteit met de Heer. We hebben onze verbeelding gekregen om ons te dienen. Om in een bovennatuurlijke dimensie te kunnen zien. Als lichaam van Christus zijn we hier te lang bij weggebleven uit angst dat het te zweverig of te oneerbiedig zou zijn. 

Maar Gods woord zegt in Joël 2:28,29 ‘Daarna zal het geschieden dat Ik Mijn Geest zal uitstorten op alle vlees: uw zonen en uw dochters zullen profeteren, uw ouderen zullen dromen dromen, uw jongemannen zullen visioenen zien. Ja, zelfs op de dienaren en op de dienaressen zal Ik in die dagen Mijn Geest uitstorten.’

Dromen, visioenen én profeteren is voor ons allemaal beschikbaar, mits we de Heilige Geest hebben. De Heilige Geest leert ons zien van binnenuit. De Heilige Geest leert het ons, wijst ons hoe we hier veilig mee om kunnen gaan. 

Ik nodig je uit om aan de voeten van Jezus te gaan zitten met een verwachtingsvol hart. Geloof met een zeker weten en vertrouwen dat de Heilige Geest je zal laten zien wat nodig is voor jou. Geniet van het samenzijn en ontvang Zijn vrede, vreugde en wijsheid. 

Komende tijd zal ik je wat meer meenemen in hoe ik hiermee omga, wat ik hierover al geleerd heb. Ik hoop dat ook jij hierin wil groeien. Ik geloof namelijk dat dit allereerst voor jezelf tot zegen zal zijn én hierdoor ook weer voor Gods gemeente!

Wees gezegend!

Eerder deze maand mochten wij een Evangelisatie training en outreach hosten bij ons op de Deel. Er waren 35 bezoekers en het was een prachtige middag. We startten de middag met aanbidding. God groot maken en Hem op voorhand al danken voor de dingen die Hij die middag zou gaan doen. 

Vervolgens krachtig onderwijs over de verschillende evangelisatie-stijlen die er zijn en dat niet één verkeerd is of de beste is. Het lichaam van Christus bestaat uit vele verschillende delen, iedereen daarvan is nodig. Iedereen kan dus met zijn of haar eigen kwaliteiten op een unieke manier het Evangelie delen. Na het onderwijs zouden we allemaal als groep naar Epe rijden en daar in het centrum het goede nieuws verspreiden. 

Voor mij zou het de eerste keer zijn dat ik zo op straat zou gaan evangeliseren. Eerder had ik altijd wel wat last van schroom, maar afgelopen half jaar heeft God mijn hart wel veranderd. Tot nu toe was het er alleen nog niet van gekomen.

Eerlijk, ik had superveel zin. Ik had geen zenuwen, ik zag er naar uit. Ik had die vrijdag ervoor onze badkamer al netjes gemaakt, want ik verwachtte wel wat dopelingen. Je moet tenslotte met grote verwachtingen de straat op gaan toch!?

Tot God al tijdens het onderwijs begon te spreken. En ik dacht iets te horen wat ik liever wilde negeren. Ik snapte er niks van, de logica ervan ontging me volkomen. 

Ik kreeg het idee dat de Heer niet wilde dat ik mee zou gaan. Op dat moment heb ik mijn hart onderzocht of het echt niet iets van mijzelf was. Misschien was ik toch te bang, durfde ik niet en verschool ik me achter dat waarvan ik dacht dat het Gods stem was. Maar dit was anders. En terwijl iedereen hun spullen bij elkaar pakte en de auto’s van ons terrein wegreden, stond ik jankend op de oprit. Ik wilde zo graag mee, maar het voelde alsof ik, als ik toch in de auto was gestapt en mee was gegaan, God ongehoorzaam was. En dat wil ik in ieder geval niet. 

De rest van de middag heb ik de boel opgeruimd en de Deel vast klaargemaakt voor de volgende bijeenkomst. Ondertussen met God in gesprek. In eerste instantie ervoer ik vooral ongeloof en verontwaardiging. Hoezo zou God mij tegenhouden om te evangeliseren. Ben ik eindelijk zover dat ik wil gaan, mag het niet. Het voelde bijna onrechtvaardig en vooral volkomen onlogisch. Zo onlogisch dat ik ergens toch weer begon te denken dat het misschien toch wel mijn eigen onzekerheid was geweest die me tegen had gehouden. 

Tot ik eindelijk een beetje uitgeraasd was en God begon te spreken. Ik hou ervan hoe God spreekt. Geen enkele veroordeling, gewoon helder en duidelijk. Op dat moment liet Hij me weten dat Hij mijn gehoorzaamheid testte.

God testte op dat moment mijn gehoorzaamheid. Zoals je begrijpt, was ik daarvoor op dat moment wel geslaagd. Toch ervoer ik ook aan alles dat dit niet het enige was. In de dagen erna heb ik meer tijd met God hierover doorgebracht. Telkens als ik een filmpje of post over de outreach voorbij zag komen voelde ik een soort van teleurstelling. Zo van ‘zij waren er wel…’ Ik ervoer teleurstelling vermengd met een soort jaloersheid. Ik had daar ook bij willen zijn! En er begon wat aan me te knagen. 

Toen ik maandagochtend weer zo’n filmpje zag, hoorde ik God vragen: ‘Waarom had je daar eigenlijk bij willen zijn?’  Toen wist ik het zeker, mijn motieven om mee te doen met de outreach waren helemaal niet zuiver geweest. Ik wilde mee om erbij te zijn, om iets mee te maken, omdat ik bang was om iets prachtigs te missen. De Fear Of Missing Out was groter dan mijn verlangen om over mijn Koning Jezus te vertellen. Ik was helemaal niet meer gericht om zielen te gaan winnen. Ik wilde er gewoon bij horen. 

Eerlijk gezegd is dit een oud patroon. Vroeger al had ik super veel last van dat Fomo, waardoor ik altijd ver over mijn grenzen ging. Sinds mijn bekering heb ik me hier echt wel van afgekeerd. Ik ben een groot voorstander van altijd vragen aan God of Hij me bij een evenement, een conferentie of samenkomst wil hebben. Als ik overtuigd ben van een ‘ja’ ga ik er ook helemaal voor. Ik heb nooit meer last gehad van overprikkeling of het gevoel dat ik over mijn grenzen heen ging. Ook nu had ik dit niet. 

Maar toch, God liet me zien hoe mijn beweegredenen om mee te gaan niet Zijn beweegredenen zijn. Hij liet me op dat moment een stukje van Zijn bewogenheid voor al die verloren zielen ervaren. Hij zuiverde mijn hart. Hij brandde op dat moment mijn egoïsme, mijn verlangen om ergens bij te horen en gezien te worden weg. Daarna voelde ik me leeg en schoon. 

Ik had alleen nog één ding te doen. Ik moest het delen. 

En terwijl ik dit zo schrijf, het is zo’n blog die binnen een half uur uit mijn laptop rolt, realiseer ik me hoe belangrijk dit is voor het lichaam van Christus. Onze beweegredenen moeten zuiver zijn en met liefde voor de ander gepaard gaan. We zijn niet onderweg om maar niks te hoeven missen. We hoeven niet te hoppen van het ene christelijke festijn naar het andere omdat we anders niet gezien worden of God ons niet kan gebruiken. 

We mogen God elke keer weer vragen waar Hij ons wil hebben, hoe Hij ons wil gebruiken. Geloof dat God ons sowieso wil gebruiken, misschien is het nodig dat we eerst nog een zuiveringsproces doorgaan. 

Luister naar wat God tegen je zegt. Wees beschikbaar, wees gehoorzaam en ga alleen naar waar Hij je wil hebben. Dat kan je namelijk het beste vruchtdragen voor Zijn Koninkrijk. 

Heerlijke titel toch!? Ik vermoed dat het direct triggert. Als lezer ben je benieuwd en als echte Nederlander ‘vind je er wat van’. 

Al langere tijd wil ik over ‘aanklachten’ schrijven, maar het was er de tijd nog niet voor. Ik had alles zelf nog niet helder genoeg in mijn hoofd hierover. Zelfs nu nog weet ik niet precies waar deze blog heen gaat, dat laat ik maar aan de Geest over. Zoals alles in mijn leven heeft Hij ook de leiding over mijn schrijven. De meeste jaren van mijn leven heb ik zelf die leiding krampachtig vastgehouden. Wat dus geen al te groot succes bleek te zijn, want ik belandde in een burn-out. Toen God tijdens die zwarte donkere periode tot mij sprak was het enige wat Hij zei: ‘Jij bent Mijn geliefde dochter, Ik hou van jou.’ Dat werd mijn anker, dat werd mijn waarheid. Vanaf toen heb ik mij aan die woorden vastgehouden. Als ik opnieuw het gevoel had dat de grond onder mijn voeten wegzakte, als teleurstelling op teleurstelling volgde, dan herinnerde ik mezelf weer aan hoe God sprak en me vertelde wie ik was en hoeveel Hij van mij houdt. Ook tijdens al mijn teleurstellingen, mijn falen en ondanks al mijn tekortkomingen. In die periode liet ik mij dopen en deelde iemand met mij Kolossenzen 1 en 2. Deze hoofdstukken heb ik inmiddels zo vaak gelezen, bestudeerd en geciteerd. Waarbij vers 14 en 15 van hoofdstuk 2 mij enorm hebben geholpen om werkelijk in vrijheid door het leven te gaan.

Afgelopen paar jaar, waarin ik een steeds duidelijker standpunt ben gaan innemen en scherper ben gaan spreken over bepaalde geloofsonderwerpen, ben ik gaandeweg vriendschappen kwijtgeraakt. Ook vanuit andere contacten en (familie)relaties heb ik best wat tegenstand meegemaakt. Bepaalde beslissingen die we hebben genomen of uitspraken die ik heb gedaan, op basis van God en de Bijbel zijn me niet altijd in dank afgenomen. Sommige reacties waren ronduit heftig en gemeen. 

Laatst vroeg iemand mij, ‘maar vind je dat niet erg dan? Lig je daar niet wakker van?’ Natuurlijk vind ik dat jammer, maar nee ik lig er niet wakker van. Wat dus niet betekent dat het me onverschillig laat. 

Afgelopen jaren heeft God mij keer op keer geleerd dat Hij mijn reputatie zal beschermen. Ik ben door zuiveringsprocessen heen gegaan die me hebben geleerd om me niet onderuit te laten halen door wat mensen tegen of over me zeggen. En daar komt Kolossenzen 2: 14 weer om de hoek kijken. Zo vaak als ik die tekst heb geciteerd wanneer ik een negatieve reactie kreeg. En wanneer de vijand een aanklacht in mijn gedachten naar boven riep, wees God me telkens weer op die tekst. 

Lange tijd heb ik mij van alles aangetrokken van wat anderen tegen mij of over mij zeiden. Wat weer tot gevolg had dat ik meeging in de aanklachten die de vijand mij influisterde. De vijand probeerde mij keer op keer te laten geloven dat ik niet goed genoeg was, dat ik het niet goed deed, niet goed zei, dat ik niet goed geloofde. Ik kon maar beter mijn mond houden, stoppen met schrijven, stoppen met denken dat God door mij heen wilde werken, stoppen met dienen in Gods Koninkrijk.

100% aanklachtvrij is een mooi streven. Ik weet niet of mij dat hier op aarde ooit gaat lukken. Maar ik kan wel getuigen dat ik al behoorlijk hoog scoor. Nogmaals, het laat me niet onverschillig wat mensen van me denken, welk oordeel ze hebben over mijn spreken en handelen. Maar ik weet wat Jezus voor mij heeft gedaan, wat de gevolgen daarvan zijn. Ik weet wie ik hierdoor ben en bovenal, ik weet hoe God naar mij kijkt. Zijn oordeel is bepalend voor hoe ik in het leven sta. 

Wanneer ik een veroordeling ervaar en vervolgens de vijand daarop met leugens mijn denken probeert te beïnvloeden, dan pareer ik die door te getuigen dat Gods woord zegt dat ik Zijn geliefde dochter ben, heilig en volmaakt, prachtig en bekwaam gemaakt om alles te kunnen doen wat God van me vraagt. 

Ik moet hierbij ook denken aan Ezechiël die de opdracht kreeg van God om tot zijn eigen volk Gods woorden te spreken. Dat is het lastigste publiek. Zeker in die tijd toen het volk van God niet meer naar God wilde luisteren. Ter bescherming maakte God Zelf het voorhoofd van Ezechiël ‘als diamant, harder dan steen.’ En God moedigt hem aan ‘wees niet bevreesd voor hen en wees niet ontsteld voor hun blik, want zij zijn een opstandig volk’. (Ezechiël 3: 9, 10)

Ook ik ervaar regelmatig dat bepaalde opmerkingen me niks meer doen. Alsof ze gewoon van me afglijden, zonder vat te krijgen op mijn denken of handelen. God laat me steeds vaker zien welk gevecht ik aan mag gaan én welke ik mag laten gaan. Het is net als hoe ik als moeder vroeger in de opvoeding bij mezelf regelmatig de afweging maakte van ‘pick your battle’. Is dit een strijd die ik met mijn kind aan wil gaan, of laat ik het gaan en bewaar ik mijn energie voor dat wat werkelijk belangrijk is?

Ik geloof dat dit de houding van Gods kinderen mag zijn. Zeker wanneer je een leiderspositie hebt, of op een andere manier spreekbuis van God mag zijn. Het is belangrijk om op reacties van anderen op jouw spreken en handelen te reageren. Sla er acht op, maar geef leugens geen kans om aanklachten te worden. Zo raak je niet uit balans. 

Zelf vraag ik telkens aan God, ‘moet ik hierop ingaan en zo de strijd voor U aangaan, of moet ik dit laten gaan en is dit Uw strijd?’ Geloof me, deze houding maakt me heerlijk relaxt. Want als God laat weten dat dit niet mijn strijd is, dan schud ik het stof van mijn voeten zonder schuldgevoel en ga verder met dat wat God wil dat ik doe.

Gods woord zegt dat elke aanklacht aan het kruis genageld is. Door het offer van Jezus zijn wij vrij van elke aanklacht. Ik laat me dan ook niet weer gevangen zetten. Geen enkele aanklacht van de vijand zal wortel schieten in mijn denken en me daardoor tegenhouden om te wandelen in het plan dat God voor mij heeft. 

Ook ik ben nog niet 100% aanklachtvrij. Daar kan ik makkelijk eerlijk over zijn. Maar ik weet inmiddels wel wat er in Gods woord staat. Dus wanneer de vijand mijn gedachten probeert te infiltreren met zijn leugens dan hou ik vast aan Gods waarheid. Ik ben Zijn geliefde dochter, Hij houdt van mij. Daarbij valt alles in het niet. 

Eerder deze week herinnerde God mij aan een borduurset die ik zo’n 5 jaar geleden had gekocht. Vroeger heb ik vele kussens op deze manier gemaakt en weggegeven. Tijdens mijn studententijd ben ik er eigenlijk mee opgehouden, het is best een prijzige en tijdrovende bezigheid. Later kreeg ik allerlei vage reumatische klachten en werd borduren te pijnlijk om te doen. Maar, halleluja, eind 2019 ontving ik bevrijding en hiermee gelijk genezing van die vage klachten. Na een week of wat realiseerde ik me dat ik weer kon borduren en kocht ik deze prachtige set. Helaas, na verloop van tijd kwam het in de kast te liggen en door allerlei drukte vergat ik het en heb ik het nooit afgemaakt. 

Begin deze week herinnerde God me hier dus aan. Ik pakte het er weer bij en ben er mee verder gegaan. Tijdens het borduren gingen vroeger mijn gedachten alle kanten op. Maar vandaag vroeg ik God waarom Hij mij herinnerde aan dit borduurwerk.

Allereerst wees Hij me op een neiging, een houding, waar ik me van mag bekeren. Namelijk ergens enthousiast aan beginnen zonder het af te maken. Auw en amen. Want ja, ik herken dat natuurlijk heel erg. Opleidingen, trainingen, cursussen, heel veel boeken en allerlei creatieve projecten. Ik ben aan veel dingen enthousiast begonnen, maar na verloop kwam de klad erin, dan begon ik achter te lopen en uiteindelijk liet ik het erbij. Of ik rondde het gehaast en ongemotiveerd af. God laat me vandaag zien dat ik ook hierin trouw moet blijven. Dat mijn ja, ook op dit gebied, ja moet zijn. 

Daarnaast liet God me nog iets zien. En hiermee ga ik misschien een heilige huisje omver gooien of een nieuwe kijkwijze laten zien, dus wees gewaarschuwd.

Regelmatig wordt het leven vergeleken met de achterkant van een borduurwerk. Lelijk, rafelig en eigenlijk een zootje. Dit is dan de kant die wij nu in het heden zien. In dit beeld is de voorkant dan pas zichtbaar later als je dood en in de hemel bent. Vandaag liet God me zien dat ik nu al die voorkant leef.  Mijn leven is nog (lang) niet af, maar ik ben al een heel eind op (de goede) weg en dat wat er nu al is (geweest), is ook nu al prachtig. 

Deze gedachte verandert mijn denken en hoe ik in het leven mag staan.

Als wedergeboren christen ben ik al volmaakt (Kol 2:10), door het bloed van Jezus ben ik al compleet gereinigd, geheiligd en zijn al mijn zonden al vergeven. Dit is wat de Bijbel me leert. De Hebreeën brief staat er vol mee. Mijn eeuwige leven als erfgename van God is nu al begonnen, sla de brieven aan de Romeinen en Galaten er maar op na. Dus hoezo zou ik mijn leven hier en nu, als de achterkant van een borduurwerk moeten zien? Dit is niet wat de Bijbel me leert. Ik ben overgezet uit het rijk der duisternis naar het Koninkrijk van de Zoon van Zijn liefde (Kol 1:13), van Christus Jezus. Ik ben met Christus gestorven, begraven én weer opgestaan (Kol 2: 12). Als je nog niet van al deze dingen overtuigd bent, ga dan eens de eerste twee hoofdstukken van Kolossenzen bestuderen! Als ik die hoofdstukken lees lijkt het er zelfs op dat ik al wel af ben. Dat is dus mijn wedergeboren geest. Mijn vlees en ziel heeft nog heel wat te leren. In mijn geval bijvoorbeeld dat ik dingen mag afmaken. 

Overigens zijn veel onafgemaakte projecten van mij het gevolg van geen of te weinig afstemming met de Heer. Dat was het laatste wat God me met het borduurwerk wilde laten zien. Hij herinnerde me er opnieuw aan om elk beslissing met Hem te nemen. Welke opleiding zal ik doen, welk boek ga ik lezen, welke podcast(serie) ga ik luisteren? Mijn vraag mag telkens zijn ‘Heer, is dit het juiste moment hiervoor?’ Ik leef al langere tijd op deze manier, maar ik merk dat het weer meer aangescherpt mag worden. Niet ikzelf, mijn omgeving of wat ik denk dat men van mij verwacht bepaalt wat ik doe of volg. Maar God alleen. Zo wil ik leven, ik kies ervoor om zo te wíllen leven. Omdat ik geloof met een zeker weten dat God het beste weet wat goed voor mij is. 

Dus met nog een kwart te gaan van dit prachtige borduurwerk, ben ik weer gaan borduren terwijl ik ondertussen een videoles van de ‘School for leaders’ van HoM bekijk. Heerlijk, bijbelgetrouw onderwijs. Heb ik gelijk een momentje voor mijzelf.

God weet zo goed wat ik nodig heb!

Na lang tegenspartelen schrijf ik dan eindelijk deze blog. God heeft me er al maanden eerder op gewezen, maar eerlijk gezegd had ik er niet zo’n zin in. Gelukkig kwamen er tussendoor wel andere schrijfmogelijkheden voorbij. Maar dit onderwerp bleef terugkomen. God bleef erover spreken, me aanmoedigen en vragen om dit stukje te delen. Geestelijk gezien kan ik begrijpen waarom, maar op zielsniveau voelt het niet comfortabel. 

Vanochtend sprak God opnieuw duidelijk tot mijn hart. ‘Het is tijd’. 

Allereerst, dienen in Gods koninkrijk is geweldig mooi. Ik maak prachtige dingen mee zoals genezingen, bevrijdingen en herstel op allerlei verschillende manieren. Afgelopen periode heb ik veel tijd genomen om in de geest te zien wat God nou eigenlijk wil met Heerde en onze omgeving. Net als voor elk mens, heeft God ook voor elke plek, elke stad, elke regio en elk land een bepaalde bestemming. Het is door God gecreëerd om op een unieke manier tot zegen te zijn in Zijn koninkrijk. Maar, net zoals bij mensen, is ook hier de vijand erop gericht om deze bestemming te roven. De vragen die we onszelf mogen stellen zijn: wat was altijd al Gods plan, hoe heeft de vijand dit geroofd en hoe wil God dit herstellen? 

Wanneer ik kijk en bid over onze regio dan is het mij duidelijk dat God herstel wil brengen in dit gebied. Herstel op verschillende vlakken waardoor deze regio weer gaat floreren in het plan wat God altijd al had. 

In deze regio, waar zovelen wel weet hebben van God, maar geen echte relatie hebben met God, verlangt God ernaar dat mensen Hem echt leren kennen en gaan ontdekken wat Hij allemaal voor hen beschikbaar heeft. Wat hun werkelijke bestemming is en hoe erin te wandelen. 

God wil herstel in waarheid, herstel in Godsbeeld waardoor herstel in relatie kan ontstaan. 

Terwijl ik hier vanochtend opnieuw over aan het bidden was en over wat onze plek in dit geheel dan moet zijn, sprak God: ‘Ik heb jullie tot stromen van levend water gemaakt. Besef je wel wat dat betekent? Geen rustig kabbelend beekje. De tijd van rustig aan en terughoudendheid is voorbij’. 

En in mijn hoofd klonk het engelse woord: gushing, gushing water. Water dat uit een plek gutst, niet tegen te houden, niet onder controle te houden, het stroomt met kracht naar de plek die het wil gaan. 

God sprak verder ‘jullie zullen zijn als onophoudelijke waterstromen, om vuil weg te spoelen, om onreinheid boven water te halen en om leugens te ontmaskeren’. 

En dat laatste raakt me, het raakte me zo dat ik op mijn knieën viel en in huilen uitbarstte. Zovelen van ons gaan gebukt door het leven onder leugens waarvan we denken dat het waarheid is. We geloven dat we vrij zijn, maar we wandelen nog met een zwaar en hard juk door het leven. Sommige leugens zijn makkelijk te achterhalen, andere leugens liggen diep verstopt onder de modder en in klei-achtige grond. 

Ik besloot God te vragen of ikzelf nog zo’n diep verstopte leugen had. Want ja, dat zuiveren en verfijnen is dan vaak niet zo leuk, maar ik weet dat het nodig is. Dus als er nog iets in mij zit wat gezuiverd moet worden, dan wil ik dat toch wel weten. 

Nou, toen kwam het. ‘Denk niet dat je zelf altijd beheerst en rustig moet blijven’, sprak God. ‘Ook dat is een vorm van controle willen hebben. Je denkt dat dit beter is voor jezelf en voor de situatie. Ten diepste wil jij dat het lijkt alsof je alles onder controle hebt, alsof jij alles weet en alsof jij de situatie volkomen begrijpt. 

Maar niet jij, maar Ik. Leef daarnaar! Laat dat oude juk los en wandel met Mijn juk. 

Stromen van levend water stromen uit jou, dat wil Ik, zo heb Ik jou gemaakt. Maar hoe wil jij het laten stromen? Beheerst, met een rust die jij bepaalt? Of durf je het aan het te laten stromen zodat het Mijn kracht kan laten zien. Durf je erop te vertrouwen dat Ik weet waar en hoe het moet stromen? Zodat het met Mijn kracht vuil weg kan spoelen, onreinheid boven water haalt en leugens kan ontmaskeren.

Eerlijk gezegd dacht ik dat ik wel alle controle los had gelaten. Vaak genoeg zit ik met gestrekte armen en open handen naar de hemel te bidden dat God mij mag gebruiken, dat ik beschikbaar ben en in gehoorzaamheid zal gaan. Maar… dan wel beheerst en rustig. Nu is daar op zich niks mis mee. Maar de wortel waaraan het vastzit, die moet eruit. Die is eruit. 

Ik geloof dat ik dit mag delen omdat velen nog in een bepaalde leugen vastzitten. Een leugen wat best een goede waarheid lijkt. Maar waar de wortel van bepaalt dat het eigenlijk een leugen is. Durf je het aan om God hierover te laten spreken? Vertrouw je God genoeg zodat Hij die verborgen plek in je mag aanwijzen? Wil jij gezuiverd worden zodat jij nog beter in je bestemming kan lopen?

Activatie:

Wanneer je ja gezegd hebt op bovenstaande vragen, trek je dan terug in je binnenkamer. Met je bijbel, pen en papier. Neem de tijd om stil aan de voeten bij de Heer te zitten. 

Erken allereerst dat je de inzichten van de Heilige Geest nodig hebt. Zijn leiding over jouw gedachten. En vraag God wat Hij jou wilt laten zien. Vertrouw er dan ook op dat Hij jouw gedachten leidt naar dat wat belangrijk is. Vraag maar door tot het je helemaal duidelijk is. Schrijf je gedachten, beelden, gevoelens en woorden op. En doe afstand van dat wat nodig is. 

Laat je verfrissen door stromen van levend water en wandel verfrist verder in de bestemming die God voor jou heeft.

… en dat is helemaal prima. 

Best een uitspraak die ik zo neerzet. Maar afgelopen weken heeft God me hier echt de ogen voor geopend. Eerlijk gezegd een confronterend en schurend proces, zo tussen alle bedrijven door. 

Afgelopen tijd hoor ik regelmatig mensen tegen me zeggen dat ze me ook overal zien. En inderdaad heb ik de afgelopen tijd op veel plekken mogen dienen. Zelf vind ik dat heerlijk en ik doe dat dan ook met grote vreugde. Het zijn meestal plekken waarvan ik weet dat God me daar wil hebben. Samen met Hem ga ik naar die plekken toe en samen met Hem doe ik wat Hij me vraagt te doen. Vanaf de voorbereiding tot en met de nabeschouwing loop ik die momenten aan de hand van de Heer. Het is echt een feestje om zo samen met God op te trekken en vooraan op de eerste rij te zitten om Zijn wonderen te zien gebeuren. Bevrijdingen, genezingen, geboortes van nieuw leven, nieuwe bedieningen, enzovoorts. 

Toch ontdekte ik, mede door de dromen van afgelopen nacht, hoe ook ik mij een plek toe-eigende die niet mijn plek was. Vandaag tijdens mijn bidden-en-vastendag laat God me zien dat ik mijn denken in tekort en mijn hoogmoed los mag laten. Ook vroeg Hij me dit direct in een blog te delen. Wat ik echt wel spannend vind omdat het betekent dat ik al schrijvend bepaalde processen doormaak. Daar waar ik normaal gesproken wel weet waar de blog over moet gaan, heb ik het nu nog lang niet helder. 

Vaak als we het hebben over in tekort denken heeft dat met armoede-denken te maken en dat associeert weer makkelijk met financiële tekorten. Maar in mijn geval zit het hem in tekort denken over mijzelf. Vanochtend was God heel duidelijk tegen mij. Hij zei ‘stop met tekort denken over jezelf. Ben Ik het niet die jou heeft gemaakt? Stop met het afbreken van Mijn schepping. Het is Mijn Zoon die met Zijn bloed jou heeft volmaakt, gereinigd en geheiligd. Ik heb Mijn Zoon voor jou de prijs laten betalen. Stop met opnieuw te willen betalen. Ik ben jouw kracht. Vertrouw op Mij in jou. Stap uit je kooi van tekort denken’. 

Zo, dat was een heldere boodschap. Althans voor mij. Want de afgelopen weken en ook voor de komende weken heeft God mij meerdere dingen laten afzeggen. Mooie en leuke dingen. Waarvan ik echt niet begreep waarom ik daar niet heen hoefde te gaan. Eerder vanochtend nog heb ik met pijn in mijn hart iets heel ergs moois afgezegd. Omdat God me liet zien dat het niet de plek is waar Hij me wil hebben. Het was toen dat God sprak en zei ‘Ik heb jou daar niet nodig’. 

Dat was scherp en confronterend. Want eerlijk gezegd dacht ik wel dat ik juist daar op die plekken nodig was. Langzaamaan was de geest van hoogmoed bij mij naar binnen geslopen. Ik zat al met een stukje van mijn billen op de troon van God, terwijl dat absoluut niet mijn plek is. Niet ík heb het recht te bepalen waar ik mag bewegen. Niet ík weet waar ik het beste tot zegen voor Gods koninkrijk kan zijn. Niet ík weet waar ik het beste tot mijn recht kom. 

Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik het vanuit een goed hart deed. Ik wandelde niet door het leven met de houding van ‘kijk mij eens, ik zal het allemaal wel fiksen’. Dat is dan ook het verraderlijke. Want ook al liep ik niet met die houding rond, ik liep God wel degelijk in de weg. En mezelf op den duur trouwens ook. Door verantwoordelijkheden op me te nemen die ten diepste niet mijn verantwoordelijkheden zijn, zoog het me leeg. Ik was weer hard op weg om vanuit mijzelf te werken. En ook al geloof ik dat er nog steeds stromen van levend water vanuit mijn binnenste voortkwamen, toch bracht het minder leven voort dan voorheen. En op den duur, in de nabije toekomst, als ik zo door zou gaan, zou het hoogstwaarschijnlijk überhaupt dood water zijn. 

Heel geleidelijk begon ik ook weer in tekort denken over mezelf. Ik twijfelde of ik bepaalde dingen wel aan zou kunnen. Ik ging me weer af en toe zorgen maken over dit en over dat, over die en over dat moment. Nu besef ik dat ik langzaam weer in het kooitje kroop. Ik beperkte mijn denken. Ik vergat de grote overvloed, zorg en trouw van mijn hemelse Vader.

Komende tijd mag ik weer wat meer in mijn grot zitten met Mijn Vader. Nog meer zuiveringen, nog meer openbaringen en nog meer leren hoe te wandelen in Zijn weg. Ook nog meer liefde, nog meer trouw en dat alles in ruime overvloed. 

Terwijl ik het Avondmaal neem en de Heer prijs voor Zijn gebrokenheid en Zijn bloed voor mij, hoor ik Zijn stem die me aanmoedigt om weer iets ouds vertrouwds op te pakken. Niet direct, maar binnenkort is het daar weer de tijd voor. En ik voel hoe ik van de Geest weer nieuwe adem ontvang, vers bloed, nieuwe gedachten, vreugde en vrijheid. 

Overvloed in plaats van tekort. Ik stap uit de kooi, Gods vrijheid in. Ik vlieg, ik zweef, als een arend zo vrij, zwevend op de wind van de Heilige Geest.

Halleluja. Amen.

Wanneer we het hebben over profetische woorden, denken we meestal direct aan het ontvangen van profetische woorden. Terwijl de Bijbel duidelijk spreekt over dat wij ons moeten uitstrekken naar de geestelijke gaven. En dan vooral naar profetie, want dat is tot opbouw van de gemeente (1 Korinthe 14). Het gaat hierbij over het ontvangen van woorden van God voor de ander. Dus niet dat wij ons moeten uitstrekken naar een ander om daar een woord van te ontvangen. 

Dit uitstrekken start natuurlijk met het uitstrekken naar God Zelf, naar de Gever. Eerst zelf bij de Gever zijn om van Hem te ontvangen. Waarna je zelf de gever kan zijn door het ontvangen woord weer door te geven aan de ontvanger.

Ik zie een duidelijke toename van broers en zussen die zich uitstrekken naar deze gave. Ook op conferenties zie ik steeds meer mensen die al wandelen in het uitdelen van profetische woorden. Ik hou hiervan. Op deze manier wordt de bruid van Christus Jezus steeds mooier. 

In deze blog mag ik ingaan op hoe je een profetisch woord uitdeelt. Met liefde en duidelijkheid. Ook dit start natuurlijk bij de Gever. God Zelf wil Zijn hart delen met ons. Zodat wij Zijn hart, Zijn wil voor ons leven ontdekken. Wanneer we een stukje van Gods hart voor de ander ontvangen, dan is het aan ons om dit zo zuiver mogelijk te delen. Zodat het de ander weer dichter bij Gods hart brengt. 

Maar soms hoor ik weleens mensen die profetische woorden als losse flodders eruit gooien. Het klopt dat God vaak spreekt in raadsels. Maar het zijn nooit zomaar losstaande woorden die als ongeleide projectielen afgeschoten mogen worden. Het is de verantwoordelijkheid van de gever om ook hierover in gesprek te zijn met God. Ik begrijp dat dit thuis in de binnenkamer een stuk makkelijker is dan wanneer je op een conferentie in het ministry team staat te dienen en er iemand voor je staat met zijn of haar mobiel op opnemen om van jou een profetisch woord te ontvangen. 

Maar het mooie aan je binnenkamer is, dat die binnenkamer overal kan zijn. In principe is die binnenkamer jouw directe moment met God om af te stemmen. Oefen jezelf om op elk moment, op elke plek, jouw binnenkamer in te kunne gaan. Om dit te kunnen, zul je allereerst zelf tijd van intimiteit moeten hebben met de Gever. Het is belangrijk om Gods stem te kunnen herkennen. Zodat de woorden die je namens Hem mag spreken zuiver en enkel en alleen Zijn woorden zijn. Dit vraagt oefening.

Wanneer je een woord, een gedachte of een beeld van God voor de ander krijgt, vraag God dan wat Hij hiermee tegen de ander wil zeggen. Als je bedenkt dat profetische woorden de ander kunnen helpen om meer te gaan wandelen in het plan dat God voor diegene heeft, dan is een logische vraag hoe je de ander daartoe mag uitnodigen. Een profetisch woord staat nooit op zichzelf. Het is altijd een uitnodiging van God om te doen waarvan Hij weet dat dit het beste is. Het is een uitnodiging tot een beter en mooier leven. God verlangt ernaar dat wij mensen met Hem door het leven gaan. Niet omdat Hij dat nodig heeft, maar omdat Hij weet dat wij dat nodig hebben. 

Een andere vraag die je God eigenlijk ook altijd zou moeten stellen is of dit woord wat je voor de ander ontvangt voor nu is. Is het de bedoeling dat jij het op dit moment met de ander deelt? Misschien zegt God wel ‘nog niet’. Misschien krijg jij deze kennis zodat jij de situatie van de ander beter begrijpt waardoor je de ander beter kan helpen bij de processen waar hij of zij doorheen gaat. 

Misschien krijg je nu bij het lezen van deze blog het gevoel dat je nog lang niet ‘goed genoeg’ bent om profetische woorden te delen. Ook ik heb dat gevoel nog dagelijks. Maar dat betekent niet dat we moeten ophouden met ernaar te streven. Ik lees nergens in de Bijbel dat God zegt ‘als je het nog niet volgens Mijn maatstaven kan, doe het dan maar niet’. We mogen ook hierin leren en groeien. Dat kan alleen maar door hier dan ook in te oefenen. God helpt je daarbij. En dat begint bij kleine stapjes. Bedenk dat Hij ook deze goede werken voorbereid heeft. Zodat wij erin kunnen wandelen, ieder op onze eigen manier en op ons eigen niveau.

God kan bijvoorbeeld iemand in je gedachten brengen om voor te bidden. Of dat je bij het lezen van de Bijbel bij een bepaalde tekst ineens aan iemand moet denken. Deel dat soort dingen met die ander. Laat de ander weten dat God jou aan die ander laat denken. Ook dit is Gods bemoediging, Zijn manier om te laten weten dat Hij ons ziet. 

Wanneer je hieraan gehoorzaam bent, zal God je steeds vaker en steeds meer dingen laten zien. Wanneer je hierin wil groeien dan is het ook aan jou om gehoorzaam te blijven uitstappen en steeds met God en bij God te ontdekken wat God de ander wil zeggen door jou heen. Je zult woorden of beelden ontvangen waarmee je steeds meer en specifieker tot de ander zult kunnen spreken. 

Kijk ook uit met jezelf te vergelijken met een ander. Het is goed en leerzaam om met en op elkaar te oefenen. Maar gebruik de ander nooit als meetlat. Laat dat wat de ander zegt of hoe die het doet nooit bepalen wat en hoe jij Gods woorden deelt. Ik zie veel neppe maniertjes en namaak profetieën. God is niet nep of namaak. God is uniek en jij ook. Hij spreekt door jou heen op jouw manier, met jouw humor, met jouw scherpte en met jouw gevoeligheid. Deel wat Hij te zeggen heeft, niets meer en niets minder. 

Strek je uit naar de gave van de Gever. En vergeet nooit dat de Gever altijd het belangrijkste is. De gave is altijd tot eer van de Gever. 

Terwijl ik dit schrijf, bid ik dat de woorden je tot zegen zijn. Dat het je tools en handreikingen geeft om op een nog liefdevollere en zuiverdere manier Gods liefde met de ander te delen. Zodat we als lichaam van Christus elkaar opbouwen, bemoedigen en aanmoedigen tot een steeds mooiere levenswandel. En zo tot zegen zijn voor deze wereld.