Al enige tijd word ik getriggerd door de uitspraak ‘God opent de deur, God sluit de deur’. Of iets in die trant. In verband met ons nieuwe huis en het vele heen en weer gaan tussen ons oude en nieuwe huis heb ik de afgelopen tijd vele deuren open en dicht gedaan. Vaak wanneer ik dat deed dacht ik weer aan die uitspraak. Regelmatig vroeg ik me af of God wel werkelijk Degene is die de deur open of dicht doet. 

Ik weet dat God voor mij zorgt, ik weet dat Hij nabij is en dat Hij mij helpt. Ik geloof dat Hij Degene is die de mogelijkheden als het ware klaarzet. Dit doet Hij op verschillende manieren en in elke situatie op Zijn eigen creatieve manier. 

Enkele weken voordat wij de sleutel van ons nieuwe huis kregen zat ik met God en vroeg Hem hoe en wat over onze nieuwe plek. Er was nog zoveel onduidelijk. Wat moesten we wanneer gaan doen. En vooral, hoe zou ik weten wat God wilde dat ik zou gaan doen. Ik voelde me op dat moment zo onbekwaam en onzeker. Toen sprak God de volgende woorden: 

Ik geef je de mogelijkheden, maar je moet ze wel durven pakken. Ze zijn beschikbaar, maar durf je het aan? Het lijkt als springen in het diepe. Vertrouw Mij, spring met Mij, ren met Mij, mét Mij! Doe het met Mij. 

Zie je de voren? We hebben al samen geploegd. Het grote werk hebben we al achter de rug. Weet je nog, die momenten van pijn en verdriet? Die momenten van radeloosheid en eenzaamheid. Weet je nog toen het zo duister was dat je niks meer kon zien. Weet je nog toen je hoofd vol zat met aanklacht en leugens over wie je dacht te zijn? 

Op al die momenten was Ik bij je. Ik zat naast je toen je die vreselijke dingen voor je ogen zag gebeuren. Ik hield je hand vast toen je gedwongen werd te kijken terwijl je dat niet had moeten zien. Ik stond vlakbij en hield je overeind toen het zo vreselijk stormde in je leven. 

Toen je het gevoel had te verdrinken hield Ik je hoofd boven water. Ik riep je bij je naam. Ik gaf je adem. Ik leefde altijd al met jou. 

Ik heb je voorbereid.

Wat een geruststelling. Want als ik terugkijk op mijn leven zie ik de bevestiging van de woorden die God sprak. Ik kan blijven vertrouwen op Zijn aanwezigheid en Zijn leiding. 

Tegelijk mag ik ook steeds meer en meer vertrouwen op eigen vaardigheden. Dingen die ik van Hem geleerd heb. Begrijp me niet verkeerd, ik beweer niet dat ik nu vertrouw op mijn eigen kracht of dat ik dingen ga doen vanuit mezelf omdat ik het zo goed kan. Het is altijd God! Zijn kracht in mij die me in staat stelt te doen wat Hij vraagt. Maar ik geloof wel dat door alle heling, door alle inzichten en vooral door Gods woord en waarheid mij eigen te maken, ik veel meer en beter kan zien wat Gods plannen en ideeën zijn. Hierdoor kan ik zelf met meer zekerheid de juiste deur openen en doorgaan. God reikt de mogelijkheden aan. Hij heeft de mogelijkheden al voorbereid. Net zoals ons nieuwe huis al klaar was op het moment dat wij de sleutel ontvingen. Onze voordeur was klaar om te openen. Maar, ik moest wel de sleutel in het slot doen, de sleutel omdraaien en de deur open duwen. Alleen zo kon ik naar binnen lopen. Zo kon ik mijn belofte van God pakken en me toe-eigenen. 

Zo is het ook in het geestelijke, we hebben sleutels van God ontvangen om deuren te openen. En te sluiten. God legt beloftes op onze levens. Hij maakt de wegen klaar zodat we de goede werken kunnen doen tot eer van Hem. Maar dat vraagt van ons actie. We komen in het natuurlijke ook nergens wanneer we blijven stilstaan. 

Afgelopen tijd heeft God mij weer zo bepaald bij het belang van de ‘binnenkamer’ (Mat 6:6). Door bepaald gedrag van mensen om mij heen begon ik te twijfelen of ik wel goed in staat was Gods stem te verstaan. Maar, ook mijn binnenkamer heeft een deur. We lezen in de bijbel over het belang van het sluiten van de deur van de binnenkamer. Om de deur te kunnen sluiten, moeten we hem eerst opendoen. Ik durfde niet zo goed meer mijn binnenkamer in te gaan, vanwege het risico dat ik het verkeerd zou horen en daardoor verkeerde beslissingen zou nemen. Ook werd ik bang voor het risico dat God iets van mij zou vragen wat te ver buiten mijn comfortzone zou liggen. Ik ben het wel gewend uit te moeten stappen. Maar wat nou als het te veel van mij zou vragen? Wat als zou blijken dat ik het niet aankan, dat God mij te hoog inschat zeg maar. 

Toch merkte ik, al binnen 24 uur, dat ik het miste. Ik hield me schuil, maar op de verkeerde plek. De manier waarop ik gewend was te leven, met relaxtheid en vertrouwen op God in mij, was weg. Ik kan je verzekeren, het leven kost dan een stuk meer energie! Juist dan leef ik op eigen kracht. Terwijl ik me dit realiseerde, koos ik ervoor om toch mijn binnenkamer weer in te gaan. Ik was degene die de deur van mijn binnenkamer open moest doen. Ergens in de geest hoorde ik de Heer al roepen. Opnieuw kwam Hooglied 2 omhoog. God riep mij, Zijn bruid, tevoorschijn. Hij zag mij zitten in mijn eigen gecreëerde rotsspleet. Terwijl ik ook gewoon bij Hem in Zijn schaduw had kunnen zitten. Hij nodigde mij uit om in Zijn aanwezigheid te zijn. Om weer gewoon met alles wat ik op dat moment ervoer, al mijn twijfels en onzekerheden aan Zijn voeten te zitten. Zodat Hij me kon overladen met Zijn goedheid, Zijn vrede en Zijn waarheid. 

Al vanaf het moment dat ik hiertoe besloot, ervoer ik Gods diepe vrede. Terwijl ik op de knieën ging en gewoon ‘was’, voelde ik hoe elke onzekerheid en elke twijfel van me afgleed. Aan Zijn voeten voelde ik me weer compleet en wist ik me veilig en geliefd, precies zoals ik me behoor te voelen. 

Op deze plek herinnerde God mij eraan dat ikzelf de deuren kan openen en sluiten. Aan Zijn voeten besloot ik opnieuw gehoorzaam en beschikbaar te zijn, wat Hij me ook vroeg. Ik weet dat ik Hem meer kan vertrouwen dan mijzelf. Zijn geloof in mij is groter dan dat van mijzelf. God weet dat ik alles kan wat Hij me zal vragen. Hij heeft me voorbereid. Ik hoor in deze tijd. Op deze plek.  

De deur die ik nu elke dag open, dat is mijn deur, de deur die God in het natuurlijke al voor mij had bestemd. Daarnaast open ik ook elke dag de deur naar mijn binnenkamer. Om in de schaduw van de Allerhoogste, in Zijn licht te zijn. Want bij Hem is de bron van het leven. In Zijn licht zien wij alles in het juiste licht. Vanuit daar kunnen wij lichter door het leven gaan. 

Ik nodig jou namens God uit, om ook dagelijks de binnenkamer in te gaan. Om elke dag in het geestelijke de deur naar Hem te openen. Om in alle vrijmoedigheid Hem te ontmoeten en van Hem te ontvangen wat we nodig hebben en wat Hij jou wil geven. Zodat je beter zicht hebt op welke andere deuren je de rest van die dag open mag doen. 

Mattheüs 6: 6, Hooglied 2: 14, Efeze 2: 10, Psalm 36: 10, Hebreeën 4: 16

Heel regelmatig ervaar ik om mij heen een zekere angst voor onze vijand. Wat bijbels gezien onterecht is. Door het aanvaarden van Jezus als mijn Verlosser mag ik weten dat Jezus in mij woont. Vanuit die wetenschap heb ook ik, door de overwinning van Jezus de duivel al overwonnen! Ik hoef niet meer te strijden voor een overwinning, dat heeft Jezus al lang geleden gedaan. Ik mag vanuit díe overwinning strijden en zo de vijand weerstaan. God belooft in Zijn woord dat de vijand dan van me zal wegvluchten (Jakobus 4:7). 

Er is dus geen angst nodig. Wel is er kennis nodig. Ken de strategie van je vijand, zodat je weet hoe hij te werk gaat. Als je een sport beoefent zul je misschien herkennen dat bij een goede voorbereiding het verstandig is om de tactieken van je tegenstander te kennen. Dit kun je ontdekken door wedstrijden van de tegenstander te bekijken. Zo kan je beter voorbereid de wedstrijd beginnen en de tactieken van je tegenstander makkelijker herkennen en pareren.

Precies hierom is het ook belangrijk om de strategieën van de vijand te kennen. Niet om hem meer aandacht te geven en daardoor meer eer te geven. Dat is niet wat hij verdient. Maar zodat we beter weerstand kunnen bieden en met meer kracht rechtop door het leven kunnen gaan. 

Tijdens één van mijn lessen aan de profetenschool van Emma Stark die ik momenteel volg werd onze aandacht gevestigd op Genesis 3: 1-6 (pak het er gerust bij) en wat we daaruit kunnen leren over de strategieën van de vijand. In het algemeen probeert de vijand altijd twijfel te zaaien. Twijfel is precies het tegenovergestelde van geloof. Om twijfel geen kans te geven is het goed te weten hoe de vijand twijfel probeert te zaaien. Vanuit Genesis 3 leerde ik 3 strategische manieren. Het me bewust zijn van deze strategieën heeft mij afgelopen weken echt geholpen om stevig en met meer vertrouwen de dingen te doen waar God me toe uitnodigt. Komende week heb ik een conferentie waar ik ondergedompeld ga worden in bijbels onderwijs en waar ik ook aangemoedigd zal worden om uit mijn comfortzone te stappen. Ik kan dan vooraf al in de verleiding komen om het op te geven, juist door de twijfel die de vijand zaait. Ik hoop dat ik door deze kennis te delen, jou ook aanmoedig om niet bij voorbaat al toe te geven aan de twijfel. Wij zijn niet gemaakt om ons te laten leiden door twijfel, maar om vanuit Gods kracht te wandelen in de werken die Hij voor ons heeft voorbereid (Efeze 2: 10).

Hieronder de drie punten.

1 De vijand trekt de stem van de Heer in twijfel. (vers 1) 

De duivel vraagt aan Eva of het klopt dat God gezegd heeft dat… De duivel laat Eva twijfelen aan wat God Zelf tegen hen heeft gezegd. Zo probeert de duivel ons ook zo vaak te laten twijfelen aan de waarheid van wat God zegt. We gaan twijfelen over wat er in de bijbel staat. ‘Het kan toch niet  voor deze tijd nog steeds zo gelden?’ Toch mogen we weten dat de Bijbel Gods betrouwbare woord is. 
Misschien heb je in het verleden wel eens een profetisch woord ontvangen, of heeft de Heilige Geest Zelf tot jou gesproken tijdens je stille tijd met Hem. Toch kunnen er leugens in je denken naar binnen sluipen waardoor de vijand twijfel in je binnenste zaait over het woord van God. Als Gods beloften lang uitblijven, kan de gedachte in je hoofd opkomen ‘Heb ik het toen wel goed gehoord, is het wel echt waar?’ Op deze manier zaait de vijand twijfel over dat wat God heeft gezegd. Maar zoals we in Num 23: 19 en in Titus 1: 2 kunnen lezen is onze God geen God die kan liegen. Elk woord wat God spreekt heeft een doel. Het zal niet vruchteloos tot Hem terugkeren, maar het zal doen wat God wil (Jes 55: 11). 

2. De vijand trekt Gods karakter in twijfel (vers 4&5).

We leren God kennen door Zijn woord. Hij is een goede God, een liefdevolle Vader die al het goede in overvloed voor ons heeft klaar liggen. Net als de vader bij de gelijkenis van de verloren zoon, zegt God tegen ons ‘alles wat van Mij is, is van jou’. Zo goed is God. Bij Hem is het niet net genoeg. Alles is volkomen. Volkomen heelheid, reiniging en heiliging, volkomen vergeving etc. 
De vijand laat ons hieraan twijfelen, hij fluistert ons leugens in dat het allemaal alleen voor de hele goede christenen is. Voor hen die altijd in alles Zijn wil doen. Voor de mensen met veel energie of wat dan ook. De vijand laat ons twijfelen aan Gods volmaakte en onvoorwaardelijke liefde en trouw voor ons persoonlijk. Zelf word ik regelmatig aangevallen op de oneindige zegen van God. Dan komen er gedachten in mij naar boven van ‘ik heb nu al zoveel zegen/genezing/heling/etc ontvangen, nu zal het wel een keertje klaar zijn’. Waardoor ik niet meer met overtuigd geloof durf te gaan staan in dat wat God mij zo graag wil geven. 

3. De vijand zaait twijfel over onszelf en wie wij zijn. (vers 5&6).

God had de mens al naar Zijn beeld geschapen. Maar vervolgens beweert de duivel dat de mens pas na het eten van de vrucht op God zal gaan lijken. Maar de mens leek al op God, het eten van die vrucht was helemaal niet nodig. De duivel liet Eva twijfelen aan wie ze was, namelijk het evenbeeld van God.
Zo probeert de duivel mij met zijn leugens te laten twijfelen over mijn identiteit in God. Hij valt mij aan op wie ik ben: een heilig, rein en innig geliefd kind van God. Hij laat me twijfelen aan de roeping waar God mij bekwaam voor maakt. Hij probeert mijn focus op de natuurlijke omstandigheden te richten (vers 6 bij Eva). Waardoor ik eerder ga denken in onwaarschijnlijkheden of misschien zelfs in onmogelijkheden. 
Hij probeert mij op mijn gevoel van onwaardigheid of tekortkomingen te richten. Waardoor ik ga twijfelen aan dat wat God zegt wie ik ben. Namelijk uitverkoren (1 Petr 2: 9) en een geliefd kind van God (Joh 1: 12).

Ik bid dat deze blog je tot zegen is en dat je overtuigt bent en blijft van al Gods waarheden. 

Liefs, 

Henriëtte

Deze week doe ik mee aan de klanktaalweek van Debora’s Faith Movement (DFM). Een week lang zetten we elke dag een uur apart voor de Heer om hardop in klanktaal te spreken. Voor meer informatie hierover verwijs ik je naar haar website. Anders wordt het hier een te lange blog. Vandaag zitten we op dag 4 en hoewel ik mijn laptop opende om een kort verslagje hierover te schrijven kreeg ik het sterke gevoel dat ik er een hele blog aan mag wijden. Bij deze.

Het is bijzonder om te zien dat ik de titel ‘Het rode fietsje’ al eerder deze week had bedacht. Het was al mijn plan om dit beeld wat ik een paar week geleden had ontvangen te verwerken in een blog. Toch wilde de blog niet vlotten en bleef het bij de titel. Tot vandaag. 

Zojuist heb ik mijn klanktaaltijd afgerond en ik ben er nog wiebelig en overwhelmed van. Het was zo prachtig, zo helend, zo bevrijdend en genezend. Tegelijk zo persoonlijk dat ik wel even getwijfeld heb of ik het hier moet delen. Twijfels omdat ik me afvraag wat jullie wel of niet zullen denken. Wordt het niet te zweverig, gaan jullie me geloven of denken jullie dat ik me aanstel en een te grote verbeelding heb? Terwijl die vragen bij mij opkomen moet ik ook denken aan wat ik eerder appte in een groep als reactie op een soortgelijke opmerking van iemand anders ‘Da’s het mooie en relaxte van God. Hij nodigt uit, wij mogen instappen, meebewegen en Hij zorgt voor de rest’. Dus ik beweeg mee en geef gehoor aan Zijn aanmoediging om te delen. Zodat het jou tot zegen gaat zijn. 

Ik begon vandaag mijn klanktaaltijd terwijl ik nog wat laatste bloesjes van onze zoon aan het strijken was. Ik nodigde God uit om te spreken en ik bad dat ik Zijn stem mocht horen. Direct hoorde ik in mijn hoofd de woorden ‘Vertrouw Mij. Zoals jij nu de kreukels wegstrijkt, zo strijk Ik ook al jouw kreukels glad’. 

Wat hou ik hiervan, dit soort momenten dat ik God zo duidelijk kan horen. Ik weet dat ik hier regelmatig over deel, maar eerlijk gezegd is het lang niet altijd zo duidelijk hoor. 

Terwijl ik verder bad werd ik herinnerd aan het beeld van een rood fietsje dat ik een paar week geleden voor iemand ontving. Zo’n klein fietsje waar je het fietsen mee leert. Waar je eerst met zijwieltjes fietst, later met nog maar één zijwieltje en daarna zonder! In dat beeld werd benadrukt dat het leven een leerproces is. Waarbij God de Vader continu bij je is. 

Het is net zo’n proces als wanneer je leert fietsen. Uitgaande van een gezonde opvoedsituatie.  Je aardse vader weet wanneer het tijd is om één zijwieltje van je fiets af te halen. Hij moedigt aan. Hij loopt met je mee, houdt je eerst misschien nog vast. Hij weet ook wat een veilige plek is om het fietsen te oefenen. Daarna het tweede zijwieltje eraf. Opnieuw houdt je vader je aan de achterkant vast, je voelt misschien zijn hand in je rug. Je voelt hoe hij een duwtje geeft en daarna loslaat maar nog wel meerent. En als je toch nog een keertje valt, omdat je twijfelt of bijvoorbeeld door een oneffenheid op het pad uit balans raakt, dan vangt hij je op en zet je weer rechtop. Hij moedigt je aan om het gewoon weer te proberen en hij blijft er opnieuw bij. 

Dit leerproces hangt allemaal af van of jij je vader vertrouwt in dit alles. Durf je op hem te leunen, op zijn wijsheid en zijn inzicht. Vertrouw je erop dat hij voor je zorgt?

Zo is het ook met God onze Vader. Zoals een aardse vader voor je zorgt in dit leerproces, zo wil onze hemelse Vader ook voor ons zorgen. Ik was geraakt door het beeld. En terwijl ik doorbad vroeg ik God ‘Welke kreukels wilt U bij mij nog gladstrijken?’ Opnieuw klonk daar direct Zijn stem met Zijn antwoord ‘Jouw beschadigde vertrouwen. Jouw gedachte dat jij de enige bent die het beste voor jezelf kan zorgen. Dat is een leugen, breek daarmee. Ik zorg voor jou. Ik ben jouw Vader. Vertrouw Mij volkomen’. 

Wow, deze kwam binnen. En ik riep tot God: ‘deze leugen zit zo diepgeworteld Heer. Heel mij, heel mijn gewonde hart, leer me hoe ik kan leven in volkomen vertrouwen’.‘Net zoals je nu fietst in het het vertrouwen dat je in balans blijft, zo mag je leven in het vertrouwen dat Ik je in balans houd. Laat Mij die wortel eruit trekken. Laat Mij je helpen. Geef je aan Mij over’! Klonk het in mijn hoofd.

En ineens zag ik mezelf en ik zag een soort wortel van een plant die letterlijk van top tot teen in mijn hele lichaam vast zat. Ik ging rechtop staan. En terwijl ik hardop doorbad wist ik dat ik me moest uitstrekken. Alleen zo kon God Zelf die wortel er helemaal uittrekken. Het was zo bevrijdend, alsof er ineens allemaal extra ruimte in mijn lijf was. Het is moeilijk te omschrijven, maar ik was daarna ook echt anders. Mijn hele lichaam voelde wiebelig en ik kon niet anders dan door mijn knieën en met mijn aangezicht op de grond om God alle eer te geven die Hij verdient. Wat een genade en wat een rijkdom om zo in Zijn aanwezigheid te zijn. Ik voel me schoon, opgelucht en mijn hart stroomt nu nog steeds over van vreugde en dankbaarheid. 

Ik geloof dat God elke kreukel in ons leven wil gladstrijken. Elke opgelopen verwonding, elke leugen die we ons eigen hebben gemaakt en als waarheid zijn gaan beschouwen, al het onrecht wat ons is aangedaan en waardoor we nu nog steeds gebukt door het leven gaan, God wil dat helen. Hij wil ons bevrijden. Ook dat is waar Jezus’ bloed voor heeft gevloeid. Opnieuw kom ik dan terug bij het rode fietsje. Ik geloof namelijk dat het met een reden een rood fietsje is. Het rode bloed dat reinigt, dat heelt, dat bevrijdt. Volkomen en compleet. Omdat onze God volkomen te vertrouwen is. 

Het is mijn gebed dat ook jij steeds meer en steeds volkomener God durft te vertrouwen. Dat je bevrijding zult ervaren op de plekken waar dat nodig is. Vertrouw erop dat God het je zal laten zien. Laat je vullen met Gods liefde en genade. Geef je volkomen over aan God de Vader. 

Hij is het waard en jij ook!

Tijdens één van mijn wandelingen met God liepen we langs een rustig kabbelend beekje. Aan de waterkant lagen prachtige gladde stenen, ze lagen te glinsteren en weerkaatsten het zonlicht waardoor het bijna pijn deed aan je ogen om de stenen te bekijken. Terwijl we verder liepen besprak ik met God waar ik momenteel mee bezig was. Wat me dagelijks bezighield. Hoe ik met bepaalde mensen en situaties om moest gaan. Ik vroeg Hem om wijsheid bij bepaalde gesprekken die op de planning stonden. Er waren ook bijbelgedeeltes die ik niet begreep waarover ik Zijn uitleg vroeg. Er zijn zoveel verschillende predikers en daarmee net zoveel verschillende uitleggen. Hoe kies ik de juiste, hoe hoor ik het goede?

Terwijl we zo langs het water wandelden, werd het rustige kabbelende beekje een steeds stevigere waterstroom. Er lagen grote rotsachtige stenen aan de waterkant en het water stroomde steeds harder. Inmiddels wandelden we echt wel langs een rivier. Terwijl we daar langs de kant verder liepen merkte ik op hoeveel lawaai de rivier eigenlijk produceerde en ik moest denken aan hoe ik soms in mijn leven ervaar dat alles om mij heen ‘lawaai’ produceert. Ik vroeg God hoe ik ondanks alle drukte en onrust van de wereld waar ik in leef, toch gericht kan blijven op Hem. Terwijl ik dat vroeg, nam God me mee naar de rivier. Hij nam me bij de hand en leidde mij het water in. Ik liep mee en ondertussen lette ik goed op waar ik mijn voeten neerzette. De rivier was behoorlijk wild, ik kon zomaar kopje ondergaan. Ondanks het geraas van het stromende water hoorde ik ook de stem van mijn Vader: ‘Kijk naar Mij, volg Mij.’ En ik realiseerde me dat ik helemaal niet naar beneden hoefde te kijken. Ik hoefde niet precies uit te zoeken waar het veilig en verstandig was om mijn voeten te plaatsen. Luisteren en doen wat de Heer mij zei was voor mij veilig en verstandig. Mezelf volkomen toevertrouwen aan Zijn leiding. En terwijl ik zo met de Heer meeliep, realiseerde ik me ineens dat ik bovenop een rots stond. Een Rots, midden in de rivier van levend water. Hier was niks dreigends meer aan. Een diep gevoel van vrede overstroomde me. 

Afgelopen weken heb ik meerdere dagen achter elkaar tijd genomen om te bidden en te vasten. Ik ben ervan overtuigd dat dit één van de manieren is waarop ik gehoor kan geven aan Gods oproep om me te focussen op de Heer. Zo aan het begin van het jaar kijk ik dan samen met God terug en vooruit. En ik realiseerde me dat ik ontzettend veel mooie dingen in Zijn koninkrijk mag doen. Ik mag bij mooie organisaties werken en zo tot zegen zijn. Laatst mocht ik me voorstellen tijdens een meeting en vertellen wat ik in het dagelijks leven doe. Maar ik merkte een bepaalde schaamte, ik kan het niet goed uitleggen. Het was alsof ik een stemmetje hoorde fluisteren ‘doe niet zo stoer, wat zullen ze wel niet van je denken’. Ik baalde meteen, want dit is een oude, steeds terugkerende fluistering. De gedachte ‘wat zullen ze wel niet van je denken’ komt regelmatig in verschillende situaties terug. Regelmatig moet ik me hier opnieuw van bekeren. Het zorgt voor valse bescheidenheid en daarmee ten diepste ook trots. Want het betekent dat ik mezelf lager inschat dan dat God dat doet. Het betekent ten diepste dat ik de waarde die God mij geeft niet erken. Waardoor ik eigenlijk mijn eigen ideeën hoger acht dan Gods ideeën. Misschien klinkt je dit wat overdreven of vergezocht, toch geloof ik dat dit het gevolg is van een verkeerde focus hebben. Ik geloof dat dit is waarom God mij keer op keer oproept om me te focussen op Hem. Voor mij is dit de reden, de noodzaak zelfs, om me Gods woord eigen te maken. Om te weten wat Zijn waarheid is. Om het niet alleen te weten maar ook te geloven en als waarheid te omarmen. Ik mag hierin blijven ontdekken en groeien. Wanneer ik mij focus op Gods aangezicht, dan ervaar ik Zijn vrede continu. Wanneer ik mij laat overspoelen door Gods aanwezigheid hoef ik geen angst te hebben. Dan sta ik met beide voeten stevig op de Rots. Dan sta ik met beide benen stevig in die rivier van levend water. Levend water dat me helpt om alles in het juiste perspectief te zien. In Gods aanwezigheid ontstaan er nieuwe frisse ideeën. Ik ontvang wijsheid en een heldere blik. Zodat ik goed van kwaad kan onderscheiden. 

Dat alles dankzij de juiste focus.